Gończy szwajcarski odmiany berneński, z Jury, lucerneński, ze Schwyz - encyklopedia ras psów

Gończy szwajcarski, jako pies myśliwski, jest czujnym i spostrzegawczym kompanem, ale jest przy tym stosunkowo niekłopotliwy i nieszczekliwy. To pies łagodny i mocno przywiązujący się do opiekunów, a do tego bardzo lubi dzieci! W swojej ojczyźnie – Szwajcarii – jest popularny, nie tylko wśród myśliwych, a również jako pies rodzinny.

Ta rasa szwajcarska ma długą historię i co ciekawe, jej wygląd właściwie się nie zmienił na przestrzeni lat. Aktualnie występuje już tylko w czterech odmianach umaszczenia, ale one wszystkie potrafią zachwycić doborem i ułożeniem łat na ciele.

Gończy szwajcarski – historia powstania rasy

Psy gończe szwajcarskie to stara i typowo rodzima rasa tych górzystych terenów. Malowidła przedstawiające te psy datowane są na początek starożytności. Co ciekawe, gończe szwajcarskie właściwie nie zmieniły się eksterierowo.

W czasach podbojów i migracji ludzkich, rozpoczęły się krzyżowania psów gończych szwajcarskich z przywożonymi psami. Najbardziej intensywne zwiększanie puli genowej u psów szwajcarskich miało miejsce w XV i XVIII, kiedy to mieszano je z gończymi francuskimi i gończymi włoskimi. Takie działanie dało efekt wyodrębnienia się 5 stałych wzorców wyglądu u tych psów i tak w 1882 roku ustalono wzorce dla:

• gończych berneńskich
• gończych z Jury (Bruno)
• gończych lucerneńskich
• gończych ze Schwyz
• gończych Tchurgovie

Niestety, z biegiem lat ostatnia odmiana Tchurgovie wyginęła, a pozostałe 4 odmiany postanowiono połączyć w jeden wspólny wzorzec w FCI ze względu na różnice jedynie w wyglądzie psów. Charakter i zachowanie było niemal identyczne. Połączenie to miało miejsce w 1909 r. Gończe szwajcarskie zostały wpisane do grupy VI psów gończych i ras pokrewnych oraz do sekcji 1 – psów gończych.

Gończe szwajcarskie były bardzo cenione jako psy myśliwskie. Były niezawodne nawet w najtrudniejszych warunkach, a wyspecjalizowano je w polowaniach na zające. Brały udział w odbudowie psów porcelaine.

Gończy szwajcarski – wzorzec rasy i umaszczenia odmian

Psy gończe są średniej wielkości o prostokątnej sylwetce. Mają suche, ale wysportowane ciało. Wzorzec FCI określa preferowaną wysokość w kłębie i jest to odpowiednio 49 – 59 cm dla psa i 47 – 57 cm dla suki. Docelowej masy ciała wzorzec nie określa.

Głowa gończego szwajcarskiego jest wąska, ale stosunkowo duża. Delikatne fafle, stop lekko zaznaczony, guz potyliczny bardzo wyraźny. Kufa długa, zakończona dużym nosem. Oczy pies ma ciemne, średniej wielkości. Charakterystyczne dla rasy są uszy – bardzo długie i wąskie, nisko osadzone, opadające, elastyczne, pofałdowane lub zwinięte w korkociąg. Szyja psa jest gruba, dobrze umięśniona.

Gończy szwajcarski ma prosty grzbiet, a brzuch lekko podkasany. Ogon długi, nisko osadzony.

Umaszczenie gończych szwajcarskich różni się w zależności od odmiany i tak:

Gończy berneński

Biała sierść. Występują czarne łaty lub czarne siodło, Dodatkowo obowiązkowo płowe podpalenia nad oczami, na policzkach, wewnętrznych uszach i w okolicy odbytu. Jest to najpopularniejsza odmiana gończego szwajcarskiego.

Gończy z Jury (Bruno)

Płowa sierść z czarnym płaszczem lub czarny z podpaleniami nad oczami, na policzkach, na nogach i w okolicy odbytu.

Gończy ze Schwyz

Biała sierść. Występują pomarańczowopłowe łaty lub siodło o tym samym kolorze. Dopuszczalne jest cętkowanie lub czaprak.

Gończy lucerneński

Błękitna sierść, silnie cętkowana z łatami lub z czarnym siodłem. Płowe podpalenia nad oczami, na policzkach, na piersi, na kończynach i w okolicy odbytu. Możliwy czarny czaprak.

Gończy szwajcarski – temperament

Psy gończe szwajcarskie to mądrzy i spostrzegawczy myśliwi. Mają bardzo głęboko zakorzeniony instynkt łowiecki i ciężko jest go utemperować. Bez odpowiedniego treningu, najlepiej pod okiem profesjonalisty – behawiorysty, przez całe życie psa mogą zdarzać się ucieczki i nagła pogoń za zwierzyną czy za tropem, przeganianie rowerzystów czy innych poruszających się obiektów.

Przeczytaj również: Pies ucieka – co robić?

To co wyróżnia gończe szwajcarskie od typowych psów myśliwskich, to wyjątkowo delikatne i łagodne podejście do ludzi, w tym do dzieci. Rasa ta przejawia swego rodzaju opiekuńczość wobec najmłodszych, jest cierpliwa i spokojna w otoczeniu dzieci. Gończe szwajcarskie to wbrew pozorom świetne psy rodzinne, szybko przywiązują się do swoich ludzi i najchętniej tylko z nimi spędzają czas. Te psy lubią (i potrzebują) ruch na świeżym powietrzu. Dobrze odnajdują się w noseworkingu oraz innych aktywnościach aktywizujących ich zmysły. W domu gończy szwajcarski jest stosunkowo niekłopotliwy, nie szczeka bez powodu i nie niszczy sprzętów – o ile ma zapewnioną możliwość wybawienia się, a także posiada gryzaki umożliwiające zaspokojenie naturalnej potrzeby żucia.

Przeczytaj również: Jakie wymagania ma pies tropiący?

Gończy szwajcarski – cena szczeniąt

Psy gończe szwajcarskie są rzadkie w Polsce, pogłowie jest bardzo niskie i na darmo szukać ich hodowli. Chcąc zakupić szczeniaka gończego szwajcarskiego najlepiej udać się na zachód Europy, najwięcej renomowanych hodowli tej rasy jest w jej ojczyźnie – Szwajcarii, a także w Austrii, Niemczech oraz w Czechach. Ceny za szczenię gończego szwajcarskiego rozpoczynają się od ok. 800 euro. Za szczeniaka pochodzącego od rodziców championów lub mającego predyspozycje na bycie championem na wystawach psów płaci się już 1200 euro i więcej.

Gończy szwajcarski w utrzymaniu nie jest drogim psem. Średnio wydaje się na jego utrzymanie 400 zł. Pies cieszy się dobrą odpornością i niepodatnością na powszechne choroby. Oczywiście nie można zapomnieć o regularnych szczepieniach psa, wizytach u weterynarza oraz o profilaktyce przeciw kleszczowej. Każdy pies powinien być chroniony poprzez tabletki na kleszcze lub obrożę przeciw kleszczom np., foresto. Aktualnie kleszcze grasują cały rok i są roznosicielami groźnych chorób np. boreliozy czy babeszjozy.

Karolina Łuszczyk

Zdjęcia: Canva.com