Terier szkocki - Encyklopedia ras psów

Teriery szkockie były i są bardzo popularną rasą na całym świecie. Ich podobizna do dzisiaj zdobi butelki najdroższych i najstarszych alkoholi świata. Terier szkocki był ulubionym psem królowej Wiktorii, prezydenta George W. Busha czy prezydenta Roosevelta. Osobistościom odpowiadała pewność siebie psa, zadziorny i niezależny charakter połączony z żywym temperamentem, a to wszystko w tym małym ciałku! Czy tobie również podpasuje omawiany pies szkot? Przekonaj się!

Historia rasy terier szkocki

Rasę psa terier szkocki FCI oficjalnie uznało w roku 1930. Wzorzec rasy został wtedy dopisany do grupy III – teriery i sekcji 2 – teriery małe. Jednak historia tych psów sięga znacznie wcześniej, teriery szkockie są właściwie uznawane za bardzo starą rasę. Już w XV wieku towarzyszyły ludziom w Anglii i Szkocji, a dokładniej okolice Blackmounth i Moor w hrabstwach Pertshire i Rannoch.

Niech nie zmyli wielkość czworonoga, bowiem szkoty są psami myśliwskimi i niegdyś były używane do polowań na wydry i jako tzw. norowce – miały wyłapywać zwierzynę z nor i przynosić do myśliwego. Terier szkocki ma tych samych przodków co west higland white terrier oraz skye terrier.

Terier szkocki przyczynił się do ukształtowania ras bedlington terrier oraz cairn terrier.

Terier szkocki – wzorzec rasy, wzrost i waga

Teriery szkockie należą do psów ras małych. Dorosły osobnik osiąga 25 – 28 cm wysokości w kłębie oraz ok. 10 kg masy ciała.

Szkoty są krótkonogie. Ich sylwetka wpisana jest w prostokąt, a linia grzbietu jest idealnie prosta. Całość sprawia wrażenie krępego i mocnego ciała. Klatka piersiowa głęboka, nogi proste, równo stawiane. Ogon gruby, prosty i wysoko osadzony i wysoko noszony.

Głowa teriera szkockiego jest wydłużona, z płaskim czołem. Uszy wysoko osadzone, trójkątne, muszą być stojące. Oczy psa są szeroko rozstawione i dosyć głęboko osadzone, w kształcie migdałów, muszą być ciemnej barwy.

U teriera szkockiego charakterystyczna jest długa broda na kufie, wąsy i brwi. Brwi powinny wychodzić na linię nosa, aby z profilu jeszcze bardziej wydłużyć pysk. Preferowana jest długa okrywa włosowa, tworząca portki na nogach psa i długie falbanki na grzbiecie. Dozwolone jest umaszczenie pszeniczne, czarne lub pręgowane. Sierść teriera szkockiego jest dwuwarstwowa, składa się z miękkiego, gęstego podszerstka i bardzo twardego, szorstkiego włosa okrywowego. Całość powinna być zdyscyplinowana i równo ułożona.

Charakter terierów szkockich

Teriery szkockie są psami małymi, ale odważnymi i zadziornymi. Czasami można odnieść wrażenie, że nie zdają sobie sprawy ze swojego mikrego wzrostu, gdyż ochoczo startują do bójek z większymi sobie. W kontaktach z innymi psami może być zaczepny i konfliktowy, jest raczej typem samotnika i lekkiego egoisty jeśli chodzi o skupianie uwagi. Terier szkocki lubi być panem na włościach i chętnie to okazuje. Natomiast, w odróżnieniu od typowego teriera – terier szkocki nie ma dużych skłonności do wyrywania się i ucieczek. Mocno przywiązuje się do opiekuna.

Szkoty podpasują osobom, które nie oczekują od psa bycia milusińskim. Psy tej rasy są mocno niezależne, nieco wycofane w kontaktach i w okazywaniu uczuć. Terier szkocki raczej nie przepada za długimi sesjami miziania, tulenia czy głaskania. Lubi jednak aktywność. Małe ciałko nie przeszkadza mu w robieniu zwinnych akrobacji i długiej zabawie. Terier szkocki to żywiołowy pies. Najlepiej odnajdzie się w domu z ogrodem. Należy jednak pamiętać, że pozostawiony sam sobie w przydomowym ogródku może kopać tam dołki. Do mieszkania w bloku pies może okazać się za nadto szczekliwy. Jego czujność (i historia) sprawiają, że idealnie sprawdza się w roli stróża posesji.

Może Cię zainteresować: Dlaczego pies kopie dołki?

Terier szkocki – zdrowie i pielęgnacja

Przed podjęciem decyzji o zakupie czy adopcji psa terier szkockiego należy mieć na uwadze, że rasa ta ma genetyczne predyspozycje do występowania nowotworów. Psy tej rasy są w grupie zwiększonego ryzyka występowania guzów i wszelkiego rodzaju nowotworów. Ponadto, choroby, na które narażone są poprzez dziedziczenie jest zwiększone napięci mięśni oraz osteopatia żuchwy. Może to skutkować bólem i dyskomfortem podczas długotrwałego żucia. Z tego też powodu teriery szkockie powinny być na karmie mokrej dla psów lub na BARFie.

Ze względu na krótkie nogi i długi tułów, terier szkocki narażony jest na urazy i bóle kręgosłupa. Warto oszczędzać go w przypadku wchodzenia, schodzenia po schodach, wysokich skoków, biegania np. przy rowerze. Warto wtedy psa brać na ręce lub w przypadku podróży – umieszczać w koszyku dla psa.

Pielęgnacja terierów szkockich wymaga regularności i cierpliwości. Podwójna szata lubi się plątać, a długi włos na spacerach zbiera wszelkie liście i zanieczyszczenia. Czesanie grzebieniem o szerokim rozstawie powinno odbywać się codziennie. Do rozczesania mocniejszych kołtunów posłuży trymer hakowy. W przypadku psów ‘nakolankowych’ wizyta u groomera powinna się odbyć co ok. 4 – 5 miesięcy, natomiast w przypadku terierów szkockich wystawowych taka wizyta powinna być co miesiąc – dwa. Jest to konieczne, ponieważ twarda i szorstka sierść teriera szkockiego wymaga trymowania. Groomer wytrymuje całą sierść, wystrzyże i wystylizuje głowę, ogon i tułów psa. Nadanie odpowiedniego kształtu okrywie włosowej będzie dotyczyło przede wszystkim wygolenia uszu psa i nadanie im spiczastego, trójkątnego kształtu, wygolenia skroni, wystylizowania brwi i brody.

Terier szkocki – cena za szczeniaka

Mimo że rasa ta jest popularna, to cena za szczeniaka teriera szkockiego jest stosunkowo wysoka. Wynosi ona ok. 4000 zł. Ma to związek z trudnością ich hodowli. Same teriery są już charakternymi psami, a tutaj dochodzi jeszcze czynnik trudnego porodu. Szczeniak teriera szkockiego ma nieproporcjonalnie dużą głowę, która może się blokować w kanale rodnym. Często wymagane jest cesarskie cięcie suki (szczególnie pierworódek), zdarza się również, że niestety część miotu rodzi się martwa.

Miesięczny koszt utrzymania teriera szkockiego wynosi ok. 150 zł. Co parę miesięcy należy doliczyć koszt wizyty u groomera (ok. 200 zł), a także rutynowe badania u lekarza weterynarii.

Karolina Łuszczyk

Zdjęcia: Canva.com