Poznaj rasy i wyjątkowe cechy koni zimnokrwistych

Konie zimnokrwiste, to trzeci, obok koni gorącokrwistych i kucy, typ koni. Charakteryzują się spokojnym usposobieniem, masywną budową i siłą, która sprawia, że świetnie sprawdzają się jako konie pociągowe. Hodowla koni zimnokrwistych odbywa się bez udziału koni gorącokrwistych, ewentualnie przy jej bardzo niewielkim udziale. Zdarza się, że rasy zimnokrwiste zbliżone do kuca, mogą mieć cechy obu typów.

Rasy koni - zimnokrwiste i gorącokrwiste, jakie są różnice pomiędzy nimi? Czym charakteryzują konie zimnokrwiste? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań w poniższym artykule.

Konie zimnokrwiste - pochodzenie

Zimnokrwiste konie są potomkami konia leśnego, który zamieszkiwał tereny Europy Północnej tysiące lat temu. Było to potężne zwierzę, o grubej sierści i powolnym chodzie. Ten gatunek przeżył epokę lodowcową i około 3000 lat temu został udomowiony. W dawnych czasach koń zimnokrwisty był chętnie wykorzystywany przez wojsko. W średniowieczu dosiadali go ciężkozbrojni rycerze, a w trochę mniej odległych czasach był koniem artyleryjskim, odpowiedzialnym za ciągnięcie dział.

Popularne rasy koni zimnokrwistych

Najbardziej znane rasy koni zimnokrwistych, to między innymi koń belgijski i ardeński oraz Shire, ale także koń buloński, Jutland i litewski koń zimnokrwisty.

1. Shire

to największa rasa koni, która wywodzi się z Anglii, należąca do grupy koni pociągowych. Konie shire wyróżniają się szerokim czołem, muskularnymi ramionami oraz gęstym ogonem i grzywą. Cechą charakterystyczną u tego gatunku są masywne kopyta, które współgrają z resztą ciała konia. Shire są zaliczane do najcięższych, najsilniejszych i najmocniejszych koni na świecie. Mają łagodne i uległe usposobienie, są również bardzo cierpliwe i oddane właścicielowi. Jeśli interesuje was mowa ciała konia, w artykule na ten temat dowiecie się jak rozpoznać znaki, jakie koń może nam przekazywać.

2. Koń belgijski

to najstarszy z koni zimnokrwistych, wywodzący się z Belgii. Ten gatunek koni charakteryzuje się niezwykle łagodnym usposobieniem i ogromną siłą. Jako że koń belgijski jest jednym z pierwszych czworonogów zimnokrwistych, duża liczba gatunków była wzorowana na nim. Wykorzystuje się ich przy pracach na polu czy podczas transportu ciężkich rzeczy, dzięki ogromnej sile idealnie sprawdza się również jako koń towarowy.

4. Koń fryzyjski

rasa konia gorącokrwistego, charakteryzująca się harmonijną budową ciała oraz dostojnymi ruchami. Wzrok przyciąga szeroki grzbiet czworonoga. Rasa osiąga maksymalnie 160 centymetrów wysokości w kłębie. Koń fryzyjski ma łagodne usposobienie i często jest wykorzystywany przy dzieciach i osobach niepełnosprawnych. Ten gatunek czworonoga to gorącokrwisty koń wierzchowy, który bierze udział w różnego typu zawodach jeździeckich. Więcej informacji na temat tej rasy znajdziecie w artykule o koniach fryzyjskich.

Konie zimnokrwiste - rasy polskich koni zimnokrwistych

1. Polski koń zimnokrwisty

Polski koń zimnokrwisty został wyhodowany w XIX na bazie lokalnych niedużych koni roboczych uszlachetnionych zimnokrwistymi końmi z Francji, Belgii i Niemiec. W 1964 roku została wydana pierwsza “Księga Stadna Koni Zimnokrwistych i Pogrubionych”. Polski koń zimnokrwisty według ścisłego wzorca podanego w “Programie hodowli koni rasy polski koń zimnokrwisty” takie zwierzę powinno być harmonijne w liniach, ale o mocnej budowie ciała, dobrze umięśnione, o symetrycznym grzbiecie oraz głębokiej klatce piersiowej. Konie te charakteryzują się dużą masą ciała oraz wzrostem przynajmniej 155 centymetrów w kłębie. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, z wyjątkiem koni Sokólskich oraz Sztumskich, dla których wymagane jest umaszczenie kasztanowate, gniade, kare lub dereszowate. Konie zimnokrwiste mają łagodne usposobienie oraz silny charakter, jako że najczęściej były wykorzystywane podczas ciężkich prac polowych, są odporne na temperaturę i trudne warunki atmosferyczne. Dodatkowo wyróżniają się niezwykłą siłą.

2. Koń Sokólski

ta rasa koni zimnokrwistych wykształciła się w północno-wschodniej Polsce, gdzie miejscowe konie były niezwykle odporne na zimno i głód oraz lepiej przystosowane do pracy w zaprzęgu niż pod siodłem. Ich niewielka masa uniemożliwiała jednak cięższe prace polowe, dlatego też lokalni rolnicy zaczęli szukać koni zimnokrwistych, ale o większych rozmiarach. To w roku 1846 zapoczątkowało hodowlę, do której zaczęto sprowadzać ogiery ardeńskie, belgijskie oraz rasy norfolk i suffolk. Taka mieszanka genetyczna i idące za nią zalety trafiły w gusta miejscowych rolników. Przed II wojną światową i w latach 50. XX wieku były to konie typu pospieszno-roboczego. Miały niewielki wzrost, suche tkanki, a do tego prawidłową i harmonijną budowę. Niestety w wyniku dalszych prób mieszania tej rasy w celu zwiększenia jej wymiarów kończyło się jedynie zatraceniem wielu zalet Koni Sokólskich, dlatego też zdecydowano się na objęcie ich ochroną.

3. Koń Sztumski

zimnokrwisty koń Sztumski jako rasa ukształtował się na przełomie XIX i XX na terenach Warmii i Powiśla dzięki połączeniu lokalnych koni oraz głównie ogierów belgijskich, oraz ardeńskich, co spowodowało zasadnicze zwiększenie kalibru. W 1921 roku, kiedy to do stada w Braniewie skierowano 20 zimnokrwistych ogierów, na konie na tych terenach miały wpływ wyłącznie ogiery z Nadrenii, Holandii i Belgii. Niestety w wyniku działań II Wojny Światowej większość populacji zginęła, a w powiecie sztumskim pozostała jedynie niewielka liczba klaczy i źrebiąt. Od lat 50. XX wieku Polski Związek Hodowców Koni oficjalnie przyjął nazwę Koń Sztumski i objął nią wszystkie konie pogrubione, które hodowane są w sztumskim ośrodku. Wciąż dąży się do odtworzenia pierwotnie hodowanego w tamtym rejonie konia o dużej masie i ramach.

Różnice pomiędzy koniem zimnokrwistym a gorącokrwistym

Konie zimnokrwiste prowadzą inny styl życia, są wykorzystywane do pracy na roli lub jako konie pociągowe. Wszystko za sprawą ich budowy ciała, która jest zdecydowanie masywniejsza niż w przypadku koni gorącokrwistych, gdzie sylwetka jest atletyczna i delikatniejsza. Gorącokrwiste czworonogi odnajdują się w wyścigach konnych czy podczas nauki jazdy konnej.

Lida Pieczulis