Ogar polski – najważniejsze informacje o rasie

Ogar polski to bardzo stara rasa psów. Jej początki sięgają średniowiecza. Czworonogi te pierwotnie przeznaczone były do polowania. Należą do psów gończych, które specjalizują się w tropieniu i pogoni za zwierzyną. Obecnie powszechnie odgrywają rolę psów do towarzystwa.

Ogar polski to pies o zrównoważonym i łagodnym charakterze. Sprawdzi się do rodziny z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi, z którymi zazwyczaj dobrze się dogaduje. Nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych ani diety. Mimo to rasa nie cieszy się dużą popularnością za granicą. Pojedyncze psy zarejestrowane są m.in. w Belgii, Czechach, Holandii, Danii, Francji, Finlandii, USA, najwięcej jest ich w Niemczech.

Ogar polski – pochodzenie i historia rasy

Jedna z częściej przywoływanych teorii głosi, że ogary polskie wywodzą się od psów św. Huberta - bloodhound. Uważa, się, że powiązane są też z psami gończymi z Półwyspu Apenińskiego oraz foxhoundami. Pierwsze informacje na temat prezentowanej rasy pojawiły się w dziele Mikołaja Reja Żywot człowieka poczciwego z 1568 roku oraz poemacie Myśliwiec autorstwa Tomasza Bielawskiego z 1595 roku. Kilka lat później wydany został traktat naukowy Jana Ostroroga na temat ogarów O psach gończych i myślistwie z nimi, który rozszerzono o dodatkowe informacje i w 1618 roku opublikowano w nowej wersji Myślistwo z ogarami.

Ogary polskie do XVIII wieku cieszyły się bardzo dużą popularnością, zwłaszcza wśród szlachty, której towarzyszyły podczas polowań. W czasie pogoni za zwierzyną psy te wydawały melodyjny głos, nazywany graniem. Pracowały w złajach, które składały się z kilku sfor (sfora to dwa psy). Do grup tych dobierano je pod kątem zdolności i głosu, żeby brzmiały, jak orkiestra. Niegdyś wykorzystywano je do polowań na różną zwierzynę, obecnie najczęściej polują na zające i dziki. Wraz z pogorszeniem sytuacji szlachty doszło do znacznego ograniczenia liczebności rasy, która o mało nie wyginęła.

Odtworzona została w połowie ubiegłego stulecia. Istotną rolę odegrał w tym Piotr Kartawik, który w 1959 roku podjął starania nad rekonstrukcją rasy, tworząc hodowlę ogarów polskich o nazwie Z Kresów. Należy też wspomnieć o Jerzym Dylewskim, który w 1964 roku opracował wzorzec ogarów polskich. Dwa lata później rasa zarejestrowana została w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. Ogar polski sklasyfikowany został do grupy VI – „Psy gończe i rasy pokrewne” oraz sekcji 1.2 – „Średnie psy gończe”. Rasie nadano numer wzorca 52. W anglojęzycznej literaturze przedmiotu określa się ją jako Polish Hound.

Ogar polski – wygląd

Ogar polski to pies średniej wielkości. Dorosłe ogary osiągają wysokość 56–65 cm, a suki 55–60 cm. Jeśli chodzi o wagę ogara polskiego, psy mogą mieć 25–32 kg, a suki 20–26 kg. Czworonogi te mają zwartą i silną budowę, co zapewnia im dużą wytrzymałość, ale i średnią szybkość. Ich sylwetka jest prostokątna. Klatka piersiowa obszerna, szeroka i głęboka. Grzbiet muskularny, długi, szeroki. Ogary polskie mają dobrze zaznaczony stop oraz tej samej wielkości głowę i kufę. Fafle ich są zwisające i grube, nos szeroki, duży, ciemny. Szyję mają silną, średniej długości, muskularną. Na podgardlu ogara polskiego znajdują się spore ilości zwisającej pofałdowanej skóry. Prezentowana rasa ma ciemnobrązowe, niezbyt głęboko osadzone oczy. Wraz z wiekiem dolne powieki stają się obwisłe. Uszy mają nisko osadzone, luźno zwisające, na końcach zaokrąglone. Ogon jest gruby, nisko osadzony, z gęstym włosem, nie może być zakręcony, a jedynie lekko wygięty.

Sierść ogara polskiego składa się z miękkiego, krótkiego i gęstego podszerstka oraz dłuższego, grubego i twardego włosa okrywowego. Jeśli chodzi o umaszczenie, korpus powinien być ciemniejszy od reszty ciała. Najczęściej spotyka się osobniki z ciemnoszarym, niemal czarnym lub czarnym korpusie. Łapy, uszy i podbrzusze są podpalane. Akceptowane są różne podpalenia, ale najbardziej pożądane jest rdzawo-cynamonowe. Włos biały dopuszczalny jest na piersiach, końcu ogona, końcach łap oraz w formie strzałki przez głowę aż do nosa.

Ogar polski – charakter i usposobienie

Ogar polski ma dobry charakter. To pies zrównoważony i spokojny. Bardzo lubi przebywać w towarzystwie ludzi. Doskonale nadaje się na psa rodzinnego. Dobrze odnajduje się w kontakcie z dziećmi. Mimo delikatności i wyrozumiałości wobec dzieci, najmłodszych członków rodziny należy uczyć odpowiedniego traktowania psów. Ogar polski nie lubi bardzo intensywnych i długich zabaw. W domu jest raczej leniwy. Dodatkowo nie ma problemu w relacji z innymi zwierzętami. Z reguły zachowuje się wobec nich łagodnie, a podczas spacerów spotkać się można z sytuacją, kiedy ogar podbiega do obcego czworonoga, aby się przywitać. Jeżeli chodzi o wspólne mieszkanie z kotem, to najlepiej, aby zwierzęta wychowywały się razem od małego, a jeśli nie jest to możliwe, konieczne jest stopniowe zapoznanie ich ze sobą. Odpowiednio przeprowadzone przyniesie sukces. Ogary polskie nie są bojaźliwe, dzięki czemu bardzo dobrze sprawdzą się jako domowi stróże. Wobec obcych są nieufne i zachowują dystans. Poprzez głośne szczekanie będą dawać znać o obecności kogoś obcego. Mimo że nie wykazują agresji, w sytuacji, w której uznają, że członkowi jego ludzkiej rodziny grozi niebezpieczeństwo, mogą zaatakować.

Przeczytaj również: Dlaczego pies szczeka?

Psy te wykazują duże zdolności przystosowawcze, dzięki czemu odnajdą się w różnych warunkach. Ogar polski dobrze funkcjonuje w mieszkaniu, o ile zwierzęciu zapewnia się wystarczającą dawkę ruchu. Gdy jest jej pozbawiony, może okazać się problematyczny. Dobrym pomysłem będzie zabranie psa na spotkania z innymi ogarami. Spacer z tym czworonogiem nie będzie szybki, choć zwierzę potrafi niestrudzenie pokonywać spore dystanse. Należy podkreślić, iż na terenach użyteczności publicznej powinien być trzymany na smyczy dla psa. Warto natomiast zapewnić mu możliwość bezpiecznego biegania bez smyczy lub długiej lince treningowej. Ogary, mimo że nie przejawiają tendencji do włóczęgostwa, kiedy zostają puszczone luzem, nierzadko oddalają się od właściciela. Mają doskonałą orientację w terenie, ale na wszelki wypadek powinno się je wyposażyć w adresówkę oraz zaczipować psa.

Tresura ogara polskiego powinna zostać rozpoczęta możliwie jak najszybciej. Mimo wysokiej inteligencji psy te przejawiają dużą niezależność. Nie będą dobrym pomysłem dla osób niepewnych siebie czy niekonsekwentnych. Nie sprawdzą się jako pierwsze psy, gdyż ich wychowanie wymaga doświadczenia. Z uwagi na wspomnianą wcześniej dużą samodzielność w terenie, konieczna jest szybka nauka posłuszeństwa. Podczas szkolenia nie należy podnosić głosu na ogara polskiego. Gwałtownymi zachowaniami można go szybko zdemotywować. Spokój i opanowanie to czynniki kluczowe dla pomyślności tresury. Ogary świetnie radzą sobie z nauką przez naśladowanie. Wzrost zainteresowania szkoleniem zapewni natomiast pozytywne wzmocnienie. Jeśli nauka będzie nieciekawa i monotonna, pies zniechęci się i odmówi współpracy. Psa poza nauką komend potrzebnych w codziennym życiu można szkolić na PTT (psa towarzysząco-tropiącego) czy na psa ratownika (gruzowiskowego i lawinowego bądź terapeutycznego).

Zobacz ofertę karm dla psa

Ogar polski – zdrowie i potrzeby

Średnia długość życia ogarów polskich to 12–13 lat. Zwierzęta te doskonale znoszą trudne warunki atmosferyczne. Na uwagę zasługuje ich wysoka odporność na niskie i wysokie temperatury. Czworonogi te cieszą się z reguły bardzo dobrym zdrowiem. Jednak tak samo, jak i u innych ras, mogą pojawić się u nich pewne dolegliwości. Jednymi z częściej występujących są problemy z uszami oraz wady powiek (szczególnie entropia). Te drugie zazwyczaj są związane z budową czaszki, dlatego też z leczeniem chirurgicznym należy zaczekać do momentu zakończenia rozwoju fizycznego.

Dieta ogara polskiego powinna być dostosowana nie tylko do etapu życia, stanu zdrowia, ale i poziomu aktywności. Najlepiej zdecydować się na bezzbożową karmę dla psa. Psy pracujące podczas polowań będą spalały zdecydowanie więcej kalorii od tych przeznaczonych do towarzystwa. Dlatego ich zapotrzebowanie energetyczne będzie większe. Aby zapewnić aktywnemu psu wszelkie potrzebne do prawidłowego funkcjonowania składniki pokarmowe, najlepiej skorzystać z porady lekarza weterynarii lub psiego dietetyka specjalizującego się w układaniu diety. Prezentowana rasa nie jest wybredna w kwestii pożywienia. Ze smakiem zje zarówno gotową karmę, jak i przygotowane przez opiekuna posiłki, tak zwany BARF dla psa. Ważne jednak, aby były wysokiej jakości. Ogary polskie są łakome, dlatego powinno się im wydzielać posiłki o określonej porze, średnio 2–3 razy dziennie. W innym przypadku szybko wszystko spałaszują, a to w połączeniu z niedostatecznym ruchem prowadzi do otyłości psa.

Pielęgnacja sierści ogara polskiego nie zajmuje dużo czasu i nie wymaga specjalnych zabiegów. Psa powinno się czesać średnio raz w tygodniu, a podczas wzmożonego linienia usuwać martwy włos nieco częściej. Szata nie ma tendencji do kołtunienia się. Do czesania użyć można specjalnej rękawicy lub szczotki dobranej do rodzaju włosów. Z uwagi na charakterystyczną budowę uszu, które są wiszące, ogary wymagają regularnego przycinania znajdujących się w ich wnętrzu włosów i usuwania ewentualnych zabrudzeń specjalnymi preparatami. W innym wypadku dochodzi do ograniczenia wentylacji kanału słuchowego, co predysponuje do powstania stanów zapalnych ucha. W razie zabrudzeń sierści powinno się ją przetrzeć wilgotną szmatką, a kąpiel przeprowadzać w sytuacjach niezbędnych. Należy też regularnie kontrolować stan oczu, zębów i pazurów.

Ogar polski – cena

Ogar polski pochodzący z hodowli zarejestrowanej w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej kosztuje od 4000 do 5000 zł. Cena determinowana jest w dużej mierze rodowodem psiaka – zdrowiem i osiągnięciami jego przodków. W sprzedaży spotkać można i tańsze szczeniaki ogara polskiego, jednak najprawdopodobniej będą one pochodziły z tzw. pseudohodowli. Wówczas nie ma pewności, w jakim stopniu psiaki będą odwzorowywały rasę pod względem fizycznym, psychicznym i zdrowotnym. Nie uzyska się dla nich też rodowodu.

Olga Dąbska
Milena Kostrubiec