Koszyk
0 produkt(y)
Koszyk jest pusty
Kategorie
Seter szkocki, nazywany również gordonem, to najbardziej uniwersalny ze wszystkich seterów. To pies użytkowy, rodzinny, myśliwski, ale zrównoważony i spokojny w zaciszu domowym. Nie da się jednak ukryć, że seter szkocki wymaga codziennie dużej dawki ruchu i zabaw. Jest to rasa aktywna, energiczna, z natury wesoła i towarzyska, to wszystko w połączeniu z pięknym i dostojnym wyglądem sprawia, że zdobywa coraz większą popularność na całym świecie. Seter szkocki polecany jest każdemu, kto ma czas i chęci na aktywność z psem.
Przodkiem wszystkich seterów jest pradawny spaniel hiszpański, który po sprowadzeniu do Wielkiej Brytanii był nieodłącznym elementem polowań już od X wieku. Początkowo wszystkie setery były oceniane i traktowane jak jedna rasa, dopiero w 1880 roku oficjalnie określono podział na setera szkockiego, setera angielskiego i setera irlandzkiego.
W doskonaleniu rasy seter szkocki ogromny udział miał książę Szkocji Gordon (Duke of Richmond and Gordon). Stąd też druga popularna nazwa rasy. Książę Gordon z zaangażowaniem prowadził hodowlę w latach 20 XX wieku. Doskonalił psy w myślistwie, chęci do pracy i łagodności w stosunku do ludzi. Wieloletnia hodowla zaowocowała stabilnością danej linii hodowlanej i rozpropagowała te psy w całym kraju, a nawet poza jego granicami. Domieszka puli genowej bloodhounda spowodowała, że seter szkocki świetnie radzi sobie w polowaniach z użyciem wiatru dolnego oraz górnego.
Wzorzec rasy został uznany w roku 1891 i od tamtego czasu przynależy do grupy VII wyżłów, sekcji 2 -wyżłów brytyjskich i podsekcji setery.
Co ciekawe, seter szkocki brał udział w tworzeniu rasy airedale terrier.
Setery szkockie to duże psy, z niewielkim dymorfizmem płciowym. Dorosły samiec osiąga wysokość w kłębie ok. 66 cm, samica ok. 62 cm, przy masie ciała ok. 30 – 35 kg.
Sylwetka setera szkockiego wpisana jest w prostokąt, z mocną głową. Całość jest proporcjonalna i harmonijna. Nogi pies ma długie i proste, tylne ze znaczącym kątowaniem. Łapy stosunkowo małe. Tułów prosty, zakończony praktycznie na równi z krótkim ogonem. Sucha głowa z małymi, ciemnymi oczami nadaje inteligentnego i szlachetnego wyrazu całości. Uszy setera szkockiego są średniej wielkości, bardzo nisko osadzone, ale przylegające ściśle do głowy.
Seter szkocki to długowłosy pies myśliwski. Jego włos jest jedwabisty i miękki, powinien być błyszczący i lśniący. Sierść jest różnej długości w zależności od miejsca na ciele. Najdłuższe włosy występują na uszach (i tam też lubią się kołtunić), na piersi i brzuchu oraz na wewnętrznej stronie ud.
Dopuszczalne jest jedynie umaszczenie kruczoczarne z podpalaniem czerwonomahoniowym. Podpalenia mogą występować na łapach, na przednich stronach nóg, na wewnętrznej stronie ogona, na pysku (nad brwiami i przy nosie).
Pierwszorzędną potrzebą seterów szkockich jest ruch i możliwość wybiegania się. Rasa ta kocha aktywności, zabawy, spacery i szaleństwa na dworze. Codziennie powinien mieć zapewnione parę godzin dziennie takich działań. Setery szkockie kochają wodę, wskoczą w każdą napotkaną kałużę i sadzawkę.
Seter szkocki to inteligentny i ciekawski pies. Nie mający możliwości zaspokojenia swoich potrzeb albo znajdzie sobie sam na to sposób – np. niszczenie mieszkania, mebli – albo popadnie w obniżony nastrój. U tej rasy może występować również lęk separacyjny. Setery mimo sprawności i wysokości umiejętności myśliwskich, są psami o dosyć kruchej psychice. Konieczny jest tutaj trening pozytywnego wzmacniania, a także wzmacniania samej pewności siebie psa. Seter szkocki lubi naukę i szkolenie, chętnie współpracuje. Cieszy się opinią zrównoważonego i opanowanego. To pies, który kocha wszystkich ludzi, nie odmówi wspólnej zabawie czy przysmakowi. W domu jest bardzo rodzinny, wręcz przylepny. Dobrze odnajduje się zarówno w domu, jak i mieszkaniu. Sprawdzi się jako pies rodzinny, lubi kontakt z dziećmi i gośćmi. Polecany każdemu, kto ma czas zapewnić mu codziennie po parę godzin aktywności.
Setery szkockie mają genetyczne ryzyko wystąpienia abiotropii – degeneracji układu nerwowego móżdżku. Ponadto podatne są na wystąpienie nietolerancji pokarmowych, alergii oraz skrętu żołądka. Konieczne jest więc wybranie szczeniaka lub szczeniąt ze sprawdzonej hodowli, wolnej od chorób genetycznych. Od wieku szczenięcego zaleca się karmić gordona karmami lekkostrawnymi, bez zbóż i zbędnych wypełniaczy, aby uniknąć wystąpienia problemów z układem pokarmowym. Karma dla psa setera szkockiego powinna być na bazie mięsa, z dodatkiem warzyw lub niewielkiej ilości owoców. Warto wybrać pozycje z dodatkiem składników chroniących stawy psa, np. glukozaminy i chondroityny. Karmienie powinno odbywać się 4 – 5 razy dziennie (w przypadku szczeniąt) lub 2- 3 razy dziennie (przy psach dorosłych).
Pielęgnacja sierści seterów szkockich nie jest skomplikowana, ale wymaga regularności. Okrywa włosowa powinna być czesana co dwa – trzy dni, myta co miesiąc – dwa. Warto po każdej kąpieli psa zastosować odżywkę do sierści, aby nadać jej blasku. Sierść gordona jest stosunkowo przyjemna w układaniu i pielęgnowaniu. Przy wystąpieniu kołtunów zaleca się natłuścić delikatnie włos i rozczesywać od dołu. Nie wolno natomiast golić seterów – już po jednokrotnym ogoleniu maszynką włosów, odrosną one matowe, suche i skręcone. W razie konieczności można skrócić włos nożyczkami, ale jedynie ten na łapach, kryzę oraz falbanę na brzuchu.
Cena za setera szkockiego wynosi ok. 3500 zł. Jest to stosunkowo niewielka cena za szczeniaka rasowego z FCI, a wpływ na ten poziom ma duża liczba hodowli seterów. Jest to rasa dobrze dostępna, nie przysparza również kłopotów w trakcie programu hodowlanego czy podczas samego rozrodu.
Średni miesięczny koszt utrzymania setera szkockiego to ok. 500 zł. Największy koszt tutaj to odpowiednia karma dla psa, podpasowana pod wymagania tej rasy.
Zdjęcia: Canva.com
Komentarze