Airedale terrier – najważniejsze informacje o rasie

Airedale terrier to pies uparty, niezależny, ale przy odpowiedniej tresurze można go dobrze wychować. Mocno przywiązuje się do członków ludzkiej rodziny, choć nie zawsze potrafi to okazać. Ma mocno rozwinięty instynkt łowiecki. Jest bardzo energiczny i wymaga dużej aktywności ruchowej.

Airedale terrier początkowo wykorzystywany był, jako pies myśliwski. Z uwagi na doskonałą umiejętność pływania służył podczas polowań na wydry. W czasie wojny pełnił rolę psa sanitarnego i łącznościowego. Obecnie jest psem do towarzystwa, używany jest często w policji i jako przewodnik.

Airedale terrier – krótka historia rasy

Airedale terrier to rasa powstała w drugiej połowie XIX wieku. Uważa się, że stanowi wynik skrzyżowania wymarłego już czarnego i podpalanego teriera z otterhoundem. Jeśli chodzi o nazwę, ulegała ona kilku zmianom. Początkowo rasa nazywana była waterside terrier, następnie zmieniono ją na bingley terrier, aż uzyskała obecną, która wywodzi się od doliny rzeki Aire biegnącej w hrabstwie Yorkshire. W Międzynarodowej Federacji Kynologicznej FCI Airedale terrier sklasyfikowany został do grupy III – Teriery oraz sekcji 1 – Teriery duże i średnie. Rasie nadano numer wzorca 7. Za osobnika z hodowli uznawanej przez FCI zapłaci się 4000–5000 zł.

Jak wygląda airedale terrier?

Airedale terrier to średniej wielkości pies. Dorosłe osobniki osiągają: 56–59 cm wysokości i 17–22 kg (w przypadku suki), 58–61 cm wysokości i 18–24 kg (w przypadku psa). Airedale terrier ma dość krępą sylwetkę – krótki i muskularny tułów oraz głęboką klatkę piersiową. Ma grube, proste nogi, długą szyję, krótkie lędźwie. Jego głowa przypomina prostopadłościan, stop jest nieznacznie zaznaczony. Ogon jest długi, prosty lub lekko wygięty, noszony pionowo, wysoko osadzony. Uszy w kształcie litery „V” załamują się lekko nad wierzchem czaszki, są osadzone po bokach. Airedale terrier ma półdługą, sztywną, szorstką, prostą, zwartą i przylegającą sierść. Umaszczenie może być podpalane z siwym lub czarnym płaszczem.

Airedale terrier – zachowanie i charakter

Osobnik tej rasy nie będzie dobrym pomysłem na pierwszego psa. Airedale terriery wykazują dużą niezależność. Są dość uparte i inteligentne. Szybko się uczą, jednak sam trening, aby przyniósł efekt, wymaga doświadczenia i cierpliwości ze strony opiekuna. Tresurę psa trzeba zacząć jak najszybciej, ze szczególnym naciskiem na skuteczne przywołanie. Airedale terrier ma mocno rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego może pogonić za potencjalną zdobyczą. Stąd tak ważna jest nauka powracania.

Airedale terrier jest dobrym stróżem i obrońcą. Podchodzi z dystansem do obcych osób i od razu daje znać o intruzie w otoczeniu. Airedale terrier to bardzo aktywne psy. Nie będą się dobrze czuły u boku osób o siedzącym trybie życia. Przepadają za wodą. Są doskonałymi pływakami, mogą nauczyć się nurkować. Ze względu na to, że przejawiają dużą chęć zabawy, mają wesołe usposobienie i ogromne pokłady energii, sprawdzą się dla rodzin z dziećmi.

Airedale terrier – zdrowie i pielęgnacja

Średnia długość życia airedale terrier wynosi 10–12 lat. Jego szata wykazuje bardzo dobre właściwości ochronne przed niskimi temperaturami, natomiast średnio znosi upał. Wówczas najlepiej ograniczyć wychodzenie z nim na dwór. Airedale terrier cieszy się z reguły dobrym zdrowiem. Jak każdy pies może się rozchorować, a jednymi z częściej występujących dolegliwości są: dysplazja stawów biodrowych, przepuklina pępkowa, syndrom rozszerzenia żołądka, wrodzone zwichnięcie stawu łokciowego i deformujące zapalenie stawów kręgosłupa.

Airedale terrier nie gubi dużo sierści, wymaga jednak regularnego trymowania. Aby zapewnić psu ładną fryzurę, najlepiej udać się do specjalisty. Groomera powinno się odwiedzać dwa lub trzy razy w roku. Pies powinien być również regularnie szczotkowany – wystarczy raz w tygodniu.

Airedale terriery są wielkimi łakomczuchami, jednak z uwagi na dużą aktywność nie grozi im nadmierna masa ciała. Dieta powinna być dostosowana do wysiłku i wieku czworonoga. Może opierać się na karmie wysokiej jakości. Apetyt przedstawicieli tej rasy jest trudny do pohamowania. Z tego względu podczas spacerów są w stanie zjadać napotkane drobne przedmioty. Wychodząc z nimi, warto zakładać specjalny kaganiec, który utrudnia pobieranie rzeczy do pyska.

Olga Dąbska