Lęk separacyjny u psa – objawy, przyczyny, sposoby leczenia

Lęk separacyjny jest jednym z zaburzeń zachowania psów. Rozwinąć się może u psów dowolnej rasy. Zmagające się z nim czworonogi wyją i szczekają, odmawiają jedzenia, niszczą elementy wyposażenia wnętrza, a nawet samookaleczają się.

Psy to zwierzęta powszechnie znane z przywiązania się do członków ludzkiej rodziny. Niestety nierzadkim problem, jaki może je spotkać, jest lęk separacyjny. U psa z tym zaburzeniem konieczna okazuje się pomoc specjalisty – behawiorysty. Zaburzenie to ze względu na skalę rozpowszechnienia uznaje się nawet za chorobę cywilizacyjną.

Lęk separacyjny u psa – co to jest?

Lęk separacyjny u psa definiuje się jako zespół zachowań przejawiających się niepokojem w sytuacji, kiedy zwierzę zostaje samo, oddzielone od ludzi, z którymi jest związane. Konsekwencją tego może być wiele negatywnych zachowań, jak: wokalizacja, załatwianie potrzeb fizjologicznych na meble, zachowania destrukcyjne, samookaleczenia, wygryzanie sierści, zaburzenia snu, brak skupienia, nadwrażliwość na ból, szybkie, płytkie zianie, napięcie mięśni, wzmożone ślinienie się i oblizywanie.

Lęk separacyjny u psa objawia się także pobudzeniem psychoruchowym typu krążenie, przemieszczanie się i inne powtarzalne działania. Psy wykazują tendencje do niszczenia rzeczy osobistych domowników i elementów wyposażenia wnętrza, np. drapią w drzwi. Długotrwale odczuwany niepokój może wpływać szkodliwie na liczne układy i narządy, np. układ odpornościowy, pokarmowy (biegunka, wymioty, skręt żołądka), uszkodzenia dziąseł, zębów, kufy, zmiany w migdałkach i krtani itd.

Zobacz ofertę gryzaków dla psa

Co odpowiada za lęk separacyjny psa?

Za główną przyczynę lęku separacyjnego psa uważa się nieprawidłowy, a niekiedy całkowity brak socjalizacji. Od 5 tygodnia życia u szczeniaków zaobserwować można skłonność do reakcji lękowych, która narasta do 12 tygodnia życia zwierzęcia. Konieczne jest zagwarantowanie im w tym czasie pozytywnych kontaktów z ludźmi, innymi psami, środowiskiem o dużej ilości bodźców. Pies narażony jest na lęk separacyjny z powodu pojawienia się zaburzenia w relacji człowiek–zwierzę. Chodzi tu o zbytnie przywiązanie i emocjonalne podejście do czworonoga. Dotyczy to szczególnie zwierząt, które za młodu wytworzyły za silną więź z opiekunem. Spotyka często szczenięta za szybko odebrane od matki lub odchowane bez niej. Za stan ten odpowiadać mogą: nagła zmiana, np. przeprowadzka do nowego domu lub traumatyczne przeżycia w życiu zwierzęcia, np. oddanie do schroniska. Może być wywołany przemocą i karaniem, chorobą i doświadczanym bólem. Coraz częściej mówi się także o znaczeniu rasy.

Lęk separacyjny u psa – jak sobie z nim radzić?

Pies z lękiem separacyjnym wymaga specjalistycznej pomocy. Nieocenione jest wsparcie behawiorysty. Leczenie tego zaburzenia opiera się na zasadniczych elementach, mianowicie modyfikacji zachowania ikontroli środowiska. Konieczne jest ustalenie i stosowanie się do harmonogramu dnia, trzymanie się określonej pory na posiłki, zabawę czy spacer, organizowanie psu aktywności, dzięki którym rozładuje energię i napięcie. Przeprowadzić trzeba trening posłuszeństwa i niezależności. Opiekun nie może zapomnieć o pochwałach za posłuszeństwo i kontrolowaniu uwagi poświęcanej zwierzęciu. Ważne jest ćwiczenie z psem pozostawania samemu w domu, codziennie powinniśmy wychodzić na krótki czas, poczynając od kilku minut i w miarę przyzwyczajania się psa - wydłużać ten czas.

Co jeszcze robić, kiedy pojawił się lęk separacyjny u psa? Wskazane jest ignorowanie przytulności psa, prób zwrócenia na siebie uwagi, odwrażliwianie na sygnały kojarzące się z wychodzeniem z domu i samo wychodzenie. Niektórzy w leczeniu zaburzeń związanych z zachowaniem wskazują na stosowanie terapii feromonami. Wymienia się także alternatywne metody leczenia, jak np. masaż techniką Tellington Touch, kamizelka przeciwlękowa, ziołolecznictwo (zwłaszcza wykorzystanie ziół takich jak melisa, dziurawiec, waleriana), klatka typu kennel.

Olga Dąbska

Milena Kostrubiec