Owczarek staroangielski bobtail - encyklopedia ras psów

Owczarek staroangielski nazywany jest również bobtail (z angielskiego „krótki ogon”). Ma to związek z jego wyglądem w przeszłości – owczarki te rodziły się ze szczątkowym ogonem, lub jego całkowitym brakiem. Dzisiaj przedstawiciele rasy często posiadają ogon, ale krótki i noszony wysoko. Cała sylwetka i okrywa włosowa jest bardzo imponująca i charakterystyczna dla rasy. Pies bobtail wymaga częstej i intensywnej pielęgnacji sierści, ale odwdzięcza się wspaniałym charakterem i dumnym, lwim wyglądem, który może odstraszać napastników.

Owczarek staroangielski bobtail – historia rasy

Owczarki bobtail pochodzą z Wysp Brytyjskich, gdzie znane były już w średniowieczu. Jest to więc bardzo stara rasa z bogatą historią i licznymi przemianami w jej trakcie. Przodkami owczarków staroangielskich są prawdopodobnie psy w typie bergamasco, które następnie były kojarzone z psami pasterskimi z Wysp Brytyjskich. Takie połączenie pozwoliło uzyskać psy duże, silne, pracowite. Ludności zależało wtedy na tym, aby psy były wyspecjalizowane w skutecznym bronieniu stad zwierząt przed dużymi drapieżnikami, które siały postrach wśród mieszkańców, a inne rasy psów nie dawały im rady. Psy bobtaile miały odstraszać i w razie konieczności walczyć z niedźwiedziami czy wilkami. Musiały więc być nieustraszone i bardzo odważne. Dodatkowymi atutami tych psów była bardzo gęsta sierść, która utrudniała ugryzienie czy skaleczenie, oraz krótki ogon, dzięki czemu drapieżniki nie mogły złapać za niego psa. Stąd też właśnie owczarki staroangielskie zyskały drugą nazwę – bobtail, która oznacza dosłownie „krótki ogon”.

Wraz z biegiem czasu, na Wyspach Brytyjskich coraz mniej było drapieżników zbijających stada owiec, bydła i innych zwierząt. Rozpoczęto zatem przystosowywanie owczarków bobtail do innej pracy, aby psy dalej były użyteczne dla mieszkańców. Owczarki bobtail okazały się świetnymi psami pasterskimi i zaganiającymi. W trakcie przemian stały się zacznie łagodniejsze i spokojniejsze, ale niezmiennie bardzo posłuszne i chętne do pracy.

Owczarki staroangielskie bobtail zostały oficjalnie uznane w 1890 roku i zostały wpisane do grupy I, sekcji 1 – owczarków. Psy te brały udział w tworzeniu rasy Australian cattle dog.

Jak wygląda owczarek staroangielski?

Psy bobtaile mają duże, imponujące sylwetki. Wpisują się w kwadrat, co oznacza, że długość tułowia jest mniej więcej taka sama jak wysokość psa w kłębie. Dorosły owczarek staroangielski osiąga wzrost minimum 61 cm, przy czym suki są nieco niższe i powinny osiągać 56 cm. Masa ciała bobtaila nie jest określona we wzorcu rasy.

Krępy owczarek staroangielski ma dużą głowę z ciemnymi oczami, które powinny być zasłonięte brwiami i grzywką. Uszy psa są małe, przylegające do głowy, wiszące. Nos duży i ciemny. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Kończyny umięśnione, proste, mocno stąpające. Typowym chodem owczarka bobtail jest kłus, galop lub stęp, w czasie którego wygląda jest ociężale poruszający się niedźwiedź.

Charakterystyczny dla rasy jest przebudowany zad, który jest ponad linią grzbietu i znajduje się wyżej niż kłąb psa. Jest to cecha bardzo pożądana i bardzo pilnowana na wystawach psów. Często groomerzy dodatkowo stylizują sierść psa, aby ta w obszarze zadu sprawiała wrażenie jeszcze wyższej i gęstszej.

Niegdyś pies bobtail posiadał szczątkowy ogon lub ogon był przycinany, aktualnie rasa coraz częściej ma ogon naturalnej, krótkiej, długości, noszony nad zadem.

Sierść i umaszczenie owczarków staroangielskich bobtail

Psy bobtail posiadają bardzo bujną i gęstą, kosmatą okrywę włosową. Włos okrywowy jest twardy, podszerstek puchaty i długi. W pielęgnacji owczarka staroangielskiego bardzo ważne jest, aby nie wyczesywać i nie wyrywać włosów podszyciowych. Grozi to jego nadmiernym rozrostem w formie puchu i zniszczeniem właściwie całej szaty bobtaila.

Głowa, szyja, przednie kończyny i brzuch owczarek bobtail ma białe, natomiast tułów i zad umaszczone jednolicie. Dozwolone umaszczenie tej rasy to popielato-białe w różnych odcieniach. Niedopuszczalne są jednak odcienie piaskowe i brązowe.

Owczarek staroangielski – charakter

Bobtail jest psem zrównoważonym i łagodnym w stosunku do ludzi oraz do innych zwierząt. Dobrze odnajduje się w grupach, jest pewny siebie, ale niezaczepny. Chętnie i z ciekawością nawiązuje relacje, po bliższym poznaniu chętnie się bawi i wykonuje powierzone mu zadania. Swoich opiekunów słucha bez wahania, jest posłuszny i bardzo pracowity. Owczarek staroangielski to pies inteligentny, w mig pojmuje nowe sztuczki i komendy. Uwielbia treningi, a przydatne do nich będą treserki dla psów i smycze treningowe. Jako pies pasterski może wykazywać zapędy zaganiające do poruszających się obiektów. Warto wprowadzić socjalizację od szczeniaka, a także uczęszczać do psiego przedszkola, gdzie pies będzie w stanie poznać panujące zasady.

Owczarek bobtail jest czujny i świetnie sprawdza się w roli stróża domu, ale jak większość owczarków, bobtail to pies o wrażliwej psychice. Potrzebuje dużej dawki okazywanej miłości, więc wykluczone jest trzymanie go cały czas na podwórku czy w kojcu, jednak podczas krótkich okresów pies z radością będzie obwarowywał swój teren. Pies bobtail jest spokojny, w domu z reguły nie sprawia większych problemów. Sprawdzi się jako pies rodzinny, ale konieczne należy pamiętać o jego wymagającej okrywie włosowej. Przyszły opiekun będzie potrzebował sporo czasu na prawidłowe dbanie o włos psa. Psu należy również zapewnić odpowiednią dawkę aktywności fizycznej.

Przeczytaj więcej o psach pasterskich

Zdrowie owczarków staroangielskich bobtail

• katarakta młodzieńcza
• zaćma w wieku dorosłym
• hemofilia typu b (brak czynnika IX)
• nadczynność tarczycy

Średnia długość życia owczarka staroangielskiego to 12 – 14 lat.

Owczarek staroangielski – cena

Szczeniak owczarka bobtail kosztuje ok. 4 000 zł. Przed zakupem warto dokładnie sprawdzić hodowlę i upewnić się o jej legalności i prawidłowym podejściu do prowadzenia planów hodowlanych. Szczeniaki powinny być zsocjalizowane, przebadane i zaszczepione. Zawsze warto odwiedzić hodowlę, porozmawiać z hodowcą i zobaczyć na własne oczy warunki, w jakich żyją psy.



Karolina Łuszczyk

Zdjęcia: Canva.com