Osowiały i smutny pies – jakie mogą być tego przyczyny?

Osowiałość u psa to stan, który należy skonsultować z weterynarzem. Okazać się może, że zwierzę zmaga się z jakąś chorobą fizyczną lub że się zranił. Kiedy lekarz nie stwierdzi tego typu dolegliwości, należy szukać pomocy u psiego behawiorysty. U czworonoga mogła się rozwinąć depresja.

Psy z natury są wesołe, energiczne, pełne życia. Kiedy pies staje się lękliwy, smutny, takie zachowanie powinno stanowić dla opiekuna sygnał, że z jego pupilem dzieje się coś złego. Sprawdź, jakie są jedne z częstszych powodów takiego stanu.

Pies jest smutny… to może być depresja

Depresja to podstępna choroba, która zaatakować może także czworonogi. Uwagę opiekunów powinien zwrócić fakt, że pies jest smutny, apatyczny, brakuje mu apetytu, nie reaguje na zaproszenie do zabawy, niechętnie wychodzi na spacery, nie cieszy się na widok ulubionego przysmaku. To tylko niektóre objawy, jakie mogą pojawić się przy psiej depresji.

Depresja u czworonoga przyjąć może postać:

• długotrwałą – wywołana jest przez długotrwały stres i niepewność,
• krótkotrwałą, np. depresja zimowa, kiedy nierzadko zmienia się tryb życia psa, który staje się bardziej ograniczony.

Wśród przyczyn psiej depresji należy wspomnieć o niezaspokojeniu podstawowych potrzeb, np. poczucia bezpieczeństwa, zapewnienia towarzystwa, przebywania z ludźmi i innymi psami, codziennej dawki ruchu. Za depresję odpowiadać może też nagła zmiana w życiu psa, z którą sobie nie radzi, np. choroba lub śmierć opiekuna, pojawienie się nowego członka rodziny, zmiana trybu życia opiekuna, przeprowadzka.

Leczeniem psiej depresji zajmuje się behawiorysta, który na podstawie dokładnych obserwacji jego relacji z opiekunem, trybu życia, proponuje konkretne działania. Bardzo ważna jest rola opiekuna – musi zapewnić psu pozytywne bodźce, okazać mu dużo miłości, dać poczucie bezpieczeństwa. Niekiedy konieczne staje się leczenie farmakologiczne oparte na antydepresantach. Dzięki odpowiedniemu leczeniu smutny pies staje się na nowo radosny.

Osowiały pies – przyczyny

• ból z powodu zranienia, urazu;
• chorobę – walka z chorobą obniża ogólny poziom energii, a to z kolei sprawia, że pies jest osowiały, smutny, wycofuje się.

• przy zatruciu;
• w związku ze stosowaniem niektórych leków;
• po szczepieniu, odrobaczaniu czy zabiegach;
• przy problemach z uzębieniem;
• z powodu gorszego dnia.
  
  

Najczęstsze choroby, które sprawiają, że pies nie chce jeść i jest osowiały

• nosówka – jedna z najgroźniejszych chorób zakaźnych psów. Wywołana przez wirus nosówki psów (CDV). Przybrać może różną postać, np. płucną, żołądkowo-jelitową, oczną, skórną. Bez względu na formę pies jest osowiały i nie chce jeść. Leczenie skupia się na niwelowaniu objawów, wzmacnianiu układu immunologicznego, zwalczaniu wtórnych infekcji. Dokładne leczenie zależy od postaci choroby;
• parwowiroza – dokładnie parwowirusowe zapalenie jelit u psów. Stan zapalny przewodu pokarmowego wywołany przez wirus z rodziny Parvoviridae (CPV-2). W wyniku choroby pies nie chce jeść ani pić, jest osowiały, wymiotuje, ma krwawą biegunkę. Typowe są odgłosy przelewania w brzuchu, przyspieszony oddech, „podkasany” brzuch, odwodnienie i spadek masy ciała. W leczeniu stosowana jest nierzadko surowica odpornościowa z przeciwciałami. Przez kilka dni konieczna jest głodówka, co ogranicza intensywność biegunki i wymiotów. Podawane są nawadniające kroplówki z elektrolitów, antybiotyki, leki osłaniające błonę śluzową żołądka, wlewy z glukozy, witamin, aminokwasów, leki przeciwwymiotne, a przy ciężkich krwotocznych biegunkach leki przeciwkrwotoczne;
• borelioza – choroba wywołana przez bakterie, a dokładnie krętki przenoszone przez kleszcze. Wśród głównych objawów wyliczyć można: apatię i złe samopoczucie, kulawiznę wędrującą, brak apetytu, gorączkę, problemy ze stawami (obrzęki, kłopoty z poruszaniem się). Najskuteczniejsze w terapii są antybiotyki, zwłaszcza doksycyklina i amoksycylina. Weterynarz może zalecić dodatkowo leczenie objawowe w postaci środków przeciwzapalnych, przeciwgorączkowych lub wspomagających pracę nerek;
• kaszel kennelowy (znany też jako bordetella parainfluenza) – to groźna choroba górnych dróg oddechowych (zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli). Schorzenie wywołują wirusy, najczęściej Parainfluenza canis i Adenowirusy typu 2, ale i bakterie krztuśca Bordetella bronchiseptica. Do zakażenia dochodzi przez bezpośredni kontakt z innym chorym psem, drogą wziewną lub kropelkową. Oprócz tego, że pies jest osowiały i nie ma apetytu, dokucza mu wysoka gorączka, wodnisty wyciek z nosa i spojówek, uporczywy, dudniący, suchy, gwałtowny kaszel. Podczas kasłania zwierzę krztusi się, nierzadko wymiotuje. Leczenie opiera się na farmakoterapii. Podaje się zwłaszcza leki przeciwgorączkowe i przeciwkaszlowe, preparaty wspierające odporność, antybiotyk.