Parawiroza u psów - porady weterynarza

Gdy świeżo upieczony właściciel szczeniaka wybiera się na pierwszą wizytę do lekarza weterynarii słyszy zwykle namowy do szczepień przeciwko chorobom zakaźnym. Pada przy tym kilka innych tajemniczych nazw chorób, które właścicielowi często niewiele mówią np. parwowiroza. Dlaczego tak ważna jest ochrona naszych czworonogów przed parwowirusem i czym grozi taka infekcja?

Co to jest parawiroza? 

Ta wysoce zakaźna choroba dotyka głównie szczenięta oraz psy w starszym wieku (powyżej 8 roku życia), jednak w sytuacjach osłabienia odporności np. w wyniku stresu lub przebiegu innej choroby, może dojść do zachorowania w każdym wieku. Zwiększona wrażliwość została wykazana również u kilku ras psów jak labradory, owczarki niemieckie czy dobermany. Wirus rozprzestrzenia się głównie z kałem, śliną, moczem oraz wymiocinami chorych zwierząt, a wirus w sprzyjających warunkach przeżywa w otoczeniu nawet kilka miesięcy. U dorosłych psów w dobrej kondycji przebieg jest często bezobjawowy, jednak stanowią one źródło infekcji dla szczeniąt i psów starszych. Wymienione fakty przyczyniają się do dość powszechnego występowania parwowirusa w środowisku. Jest to schorzenie wyjątkowo niebezpieczne ze względu na śmiertelność na poziomie nawet 40%.

Jakie są objawy parawirozy? 

Bardzo ważna jest szybka reakcja właściciela już przy pierwszych objawach choroby, gdyż im szybciej pies rozpocznie leczenie tym większe ma szanse na przeżycie. Początkowo u czworonoga zaobserwować można apatię, utratę pragnienia i apetytu. Już takie objawy u szczeniaka powinny zostać skonsultowane z lekarzem weterynarii. W następnej kolejności zauważyć możemy intensywne wymioty i wodnistą biegunkę o bardzo nieprzyjemnym zapachu najczęściej w jasnym, brunatnym lub krwistym kolorze, gorączkę oraz przyspieszenie oddechów. Pies szybko się odwadnia, często ma podkasany brzuch z którego można usłyszeć niepokojące dźwięki przelewania się treści pokarmowej. Psy w przebiegu choroby drastycznie szybko tracą na wadze i wykazują objawy skrajnego wycieńczenia. Schorzenie to dużo rzadziej przebiega w postaci sercowej zwykle u szczeniąt do 2-3 tygodnia życia, a szczenięta padają przed pojawieniem się jakichkolwiek objawów. Gama symptomów w przebiegu parwowirozy może być dużo szersza ze względu na znaczne ryzyko wtórnych infekcji bakteryjnych i wirusowych.

Jak się leczy parawirozę? 

Kluczowa w leczeniu jest szybka diagnoza na etapie pierwszych objawów chorobowych. Stawiana jest ona na podstawie badania klinicznego, badań krwi oraz wykrycia wirusa w kale chorego zwierzęcia. Jeżeli pies ma zachowany apetyt należy ograniczyć ilość karmy, aby odciążyć przewód pokarmowy. Z powodu znacznej utraty wody i elektrolitów ze względu na biegunkę i wymioty niezbędne jest intensywne nawadnianie organizmu za pośrednictwem kroplówek. Za ich pomocą  zwykle istnieje również konieczność podawania glukozy oraz witamin i aminokwasów niezbędnych do przeżycia czworonoga. Bardzo ważne jest profilaktyczne podawanie antybiotyków aby przeciwdziałać wtórnym infekcjom bakteryjnym, które radykalnie zmniejszają szanse psa na przeżycie. Konieczne jest leczenie przeciwwymiotne oraz ograniczające biegunkę, a także osłaniające śluzówkę żołądka. Często pies wymaga hospitalizacji. Jedynym preparatem ograniczającym namnażanie się wirusa w organizmie psa jest surowica pozyskana z krwi psów, które przeszły taką infekcję w przeszłości. Lek ten zawiera przeciwciała, które zwalczają parwowirusa co jest kluczowe w zwalczaniu tej groźnej choroby. Gdy pies zaczyna zdrowieć i lekarz weterynarii postanowi w odpowiednim czasie o wznowieniu żywienia pokarmami stałymi. Zwykle konieczna jest wtedy specjalistyczna karma, która jest lekkostrawna, dzięki czemu nie obciąża nadmiernie jelit. Jeżeli posiadamy więcej psów (zwłaszcza nieszczepionych) konieczna jest izolacja chorego osobnika od pozostałych na czas choroby oraz minimum tydzień od momentu wyzdrowienia. Pamiętajmy, że wirusa możemy przenieść między psami na rękach, ubraniu czy butach dlatego tak ważna jest dezynfekcja środkami zaleconymi przez lekarza weterynarii.

Parwowiroza jest chorobą cechującą się ciężkim przebiegiem oraz wysoką śmiertelnością, dlatego tak ważne jest szczepienie szczeniąt oraz psów dorosłych, a wśród nich szczególnie suczek przeznaczonych do rozrodu. Przy wyborze szczeniaka lepiej zdecydować się na droższego szczeniaka z profesjonalnej hodowli, gdzie otrzymujemy szczenię po pierwszych szczepieniach oraz odrobaczaniach udokumentowanych książeczką zdrowia, niż osobnika z pseudohodowli „w promocji” bez jakiejkolwiek odporności na parwowirozę oraz silnie zarobaczonego co sprzyja infekcjom układu pokarmowego. Jeżeli otrzymujemy szczeniaka bez udokumentowanych zabiegów profilaktycznych bardzo ważna jest początkowa izolacja od miejsc gdzie przebywają psy dorosłe jak np. parki, a także naszych zabrudzonych butów będących często źródłem infekcji dla maluszka. Po otrzymaniu kompletu szczepień (2-4 dawek zależnie od ryzyka infekcji) można bezpiecznie rozpocząć spacery.

Dorota Jóskowiak

Teksty na blogu nie są poradą lekarską oraz nie zastępują wizyty u lekarza weterynarii.