Koszyk
0 produkt(y)

Koszyk jest pusty
Kategorie
Wnętrostwo u psa to, często, temat niszowy, ale bardzo istotny dla zdrowia naszych pupili. Zapraszamy Cię do świata anatomii i genetyki, który odsłoni przed Tobą tajemnice tego schorzenia, które, nieleczone, może doprowadzić do groźnej choroby nowotworowej.
Wyobraź sobie, że masz przed sobą malutkiego, nowonarodzonego, czarnego labradorka. Szczeniak w swoim brzuszku, tuż obok nerek, ma dwa, drobne zalążki jąder. To normalne zjawisko, a jądra w ciągu pierwszych tygodni życia będą przebywać drogę przez kanały pachwinowe, aby znaleźć się w miejscu docelowym, czyli w mosznie.
Problem pojawi się wtedy, gdy jedno lub obydwa jądra nie dotrą do celu swojej wędrówki i utkną w jamie brzusznej albo w kanale pachwinowym. W takiej sytuacji będziemy mieli do czynienia z wnętrostwem, czyli niezstąpieniem jąder. Co sprawia, że jądra nie schodzą do moszny? Czy wnętrostwo jest groźne? Jak chronić pupila przed schorzeniem? Czytaj dalej, zaraz wszystko będzie dla Ciebie jasne.
Są dwie przyczyny wnętrostwa u psa. Źródłem schorzenia jest genetyka i, tak zwana, wada poligeniczna (za wnętrostwo u psa nie odpowiada tylko jeden gen, ale kombinacja wielu genów).
Drugą przyczyną (mniej znaczącą) są złe warunki hodowli:
Pamiętaj, aby zawsze pytać hodowcę o to, czy przodkowie Twojego pupila nie chorowali na wnętrostwo. Pamiętaj, że to dziedziczne schorzenie.
Diagnoza wnętrostwa polega na prostym badaniu klinicznym zwierzęcia. Podczas badania szczeniaczka/dorosłego psa weterynarz sprawdza, czy dwa jądra są osadzone w mosznie. W przypadku starszych psów, czasami, wykonuje się dodatkowe badanie USG, dzięki niemu wiadomo, gdzie znajduje się jądro.
Najczęściej stosuje się leczenie operacyjne, które polega na usunięciu obydwu jąder: nawet jeśli jedno z nich zeszło do moszny. Taki zabieg chroni przed nowotworem i innymi schorzeniami. Ponadto dzięki kastracji mamy pewność, że pies nie przekaże swojemu potomstwu choroby dziedzicznej.
O zabiegu decyduje lekarz, który, w zależności od oceny stanu pacjenta, zaleci operację lub leczenie hormonalne. Duży wpływ na decyzję ma wiek i kondycja zdrowotna psa. Młodsze psiaki lepiej reagują na terapię hormonalną. Operacja jest stosunkowo bezpieczna, ale odbywa się w znieczuleniu ogólnym i jest sporą ingerencją.
Leczenie hormonalne może być skuteczne, bo stymuluje zstąpienie jąder do moszny. Terapia jest mniej inwazyjna, ale też często mniej skuteczna. Niemniej jednak warto przedyskutować te dwie opcje z zaufanym weterynarzem. Warto też wiedzieć, że czas terapii hormonalnej to około 4 – 6 tygodni.
Zobacz, jak wybrać weterynarza dla swojego zwierzaka?
Ile kosztuje operacja wnętrostwa psa? Koszt operacji jest zależny od kliniki, może wynosić od ok. 600 – 1500 złotych. Kuracja hormonalna to inwestycja od ok. 500 – 1000 złotych.
Sposób leczenia ustala lekarz po konsultacji z opiekunem psa: tak jak pisaliśmy, może to być zabieg lub terapia hormonalna. Czy jakakolwiek ingerencja jest koniczna i czy wnętrostwo u psa jest groźne? Wnętrostwo u psa jest groźne, bo niezstąpione jądro jest narażone na atak i namnażanie komórek rakowych. W jamie brzusznej psa panuje wyższa temperatura, która negatywnie wpływa na tkanki jąder.
Rak to nie jedyne zagrożenie: niezstąpione jądro może ulec skrętowi, który wywołuje ogromny ból i wymaga błyskawicznej interwencji chirurga. Zatem nie można pozostawić wnętrostwa bez leczenia.
Czy wnętrostwo sprawia, że pies staje się bardziej agresywny? Tak, podniesiony poziom agresji może być skutkiem schorzenia. Do objawów wnętrostwa należy też:
Przeczytaj także: Dlaczego pies jest agresywny?
Wnętrostwo to dziedziczna choroba, która polega na niezstąpieniu jąder do moszny. Choroba wymaga leczenia, bo może prowadzić do nowotworu jądra i innych bolesnych schorzeń. Wnętrostwo może dotknąć każdego psa, ale częściej występuje u mniejszych ras. Chorobę leczy się operacyjnie poprzez kastrację lub terapią hormonalną. W profilaktyce kluczowy jest wybór mądrego hodowcy, który świadomie łączy w pary sukę i psa, robi badania genetyczne i dba o zwierzaki. Ważna jest także dieta i odpowiednia dawka ruchu oraz regularne badania pupila.
Może zainteresować Cię też artykuł: Prącie u psa – wszystko, co powinieneś wiedzieć, a wstydzisz się zapytać.
Zdjęcia: Canva.com
Źródła:
1. Johnston, S. D., Kustritz, M. V. R., & Olson, P. N. S. (2001). Canine and feline theriogenology. W.B. Saunders Company.
2. Hayes, H. M., & Pendergrass, T. W. (1976). Canine cryptorchidism and subsequent testicular neoplasia: case-control study with epidemiologic update. Cancer Research, 36 (8), 2861– 2863.
3. Kutzler, M. A. (2005). Cryptorchidism. Theriogenology, 64(3), 669 – 676.
4. Rothschild, M. F., & Ruvinsky, A. (Eds.). (2011). The genetics of the dog. CAB International.
Komentarze
Nie znaleziono żadnych opinii