Karakal - domowy kot czy dzikie zwierzę?

Karakal to dostojny, szybki kot o charakterystycznych uszach z pędzelkami. Karakale były głównie podziwiane w naturze lub w ZOO. Jednak dużą popularność karakalom i nadzieję kociarzom na utrzymywanie tego kota w warunkach domowych dała seria memów o karakalu Gregory pochodzącym z Rosji. Opiekun Gregory’ego ukazywał codzienne życie i przygody z karakalem, które były przedstawione w ciekawy i zabawy sposób, dzięki czemu dały kotu miliony wielbicieli oraz zapoczątkowały modę na Big Floppa - serię zabawek i atrakcji z karakalami.

Karakal należy do dzikich, małych kotów. Różni się od dużych pobratymców między innymi zachowaniem. Nie ryczy, przykłada dużą wagę do higieny i pielęgnacji swojej sierści, je na siedząco. Czy te podobieństwa z kotami domowymi spowodowały, że karakala można trzymać w domu?

Jak wygląda karakal stepowy?

Karakal jest kotem o wydłużonej sylwetce z widocznym zarysem mięśni. Dorosły karakal osiąga wysokość w kłębie 50 cm, długość ciała 60 – 100 cm i masę ciała 9 – 28 kg. U krakali występuje znaczący dymorfizm płciowy, samice mogą być nawet o połowę lżejsze i mniejsze aniżeli samce. Jednak bez względu na płeć, karakale mają długie ogony o długośći nawet 30 cm.

Charakterystyczne dla karakali są ich uszy, a dokładniej czarne i długie pędzelki znajdujące się na czubkach uszu. Rozpoczynają się one już u podstawy uszu jako dłuższa sierść i przechodzą do nasady. Cały tył oraz krawędzie uszu są czarne u tego gatunku kota. Oczy duże, zazwyczaj w odcieniach żółtego, złotego, brązowego, kształtu zawsze skośnego. Karakal ma bardzo wyraziste poduszki wibrysowe, dodatkowo uwydatnione są poprzez czarne linie biegnące od warg do kości jarzmowych. Same wibrysy są długie i mocne. Nos duży, o delikatnym różowym zabarwieniu. Na czole dwie, trzy pionowe, czarne linie przypominające literę M. Podobne występują u kotów rosyjskich niebieskich.

Karakale są bardzo umięśnione. Długie nogi i szeroka klatka piersiowa zapewniają wysoką wytrzymałość fizyczną.

Karakale posiadają gęstą, grubą i miękką okrywę włosową, o nieco puszystej strukturze. Sierść ta idealnie spełnia funkcję termoizolacyjną i chroni zwierzę przed wilgocią. Standardowe umaszczenie to ciemnobrązowe, ochrowo-brązowe, izabelowate. Włosy okrywowe zazwyczaj są ciemniejsze od tych puchowych.

Karakal – występowanie w naturze

Pierwsze wzmianki o karakalach pochodzą z 1776 roku, jednak gatunek ten był czczony już w starożytnym Egipcie. Był doceniany do tego stopnia, że jego podobizny były umieszczane na rzeźbach i malowidłach. Środowisko naturalne karakali to stepy, sawanny i pustynie. Koty te pochodzą z Afryki i nadal jest to ich najczęstsze miejsce występowania. Karakale najlepiej czują się na rozległych terenach o suchym klimacie, gdzie występują dosyć licznie. W niektórych rejonach karakale mają się tak dobrze, że ich liczebność znacznie przekroczyła możliwości środowiskowe, przez co zaczęły być uznawany za szkodnika.

Karakal posiada 8 podgatunków. Jeden z nich jest uznawany za zagrożonego – karakal turkmeński.

Przeczytaj również: Dingo - australijski pies

Karakal – domowy czy dziki?

Karakale są z natury kotami dzikimi, ale już od starożytności doceniano ich inteligencję, ciekowość oraz umiejętności adaptacyjne, przez co wielokrotnie powtarzano próby udomowienia tych zwierząt. Wyniki takich przedsięwzięć nie były tak widoczne jak te przy udomawianiu kotów nubijskich - z których pochodzą koty domowe. Karakale udało się na tyle oswoić, że przychodziły w pobliże domostw, ale w ostatnich latach linie hodowlane zostały na tyle dopracowane, że możliwe jest zaadaptowanie się zwierzęcia do życia pod jednym dachem z ludźmi.

Karakale, podobnie jak koty domowe czy żbiki, nauczył się komunikacji poprzez miauczenie oraz mowę ciała – szczególnie ruchami uszu i wibrysów. Decydując się na karakala bezwzględnie należy nauczyć się czytać sygnały wysyłane przez karakala, aby w porę móc zareagować i dać przestrzeń kotu.

Karakal w domu – czy to dobry pomysł?

Decydując się na posiadanie karakala należy przystosować do tego właściwie cały dom lub wydzielić specjalną, dużą strefę tylko dla niego. W domu należy zabezpieczyć wszystkie potencjalnie niebezpieczne sprzęty, a także żywność i miejsca, w których karakal mógłby się schować. Szafki, kable, gniazdka, artykuły spożywcze, drobne przedmioty, a meble – szczególnie kanapy i fotele - warto osłonić przyczepianymi drapakami pionowymi lub rożnymi. Dla karakala konieczne jest wybudowanie woliery, może być wzorowana na wolierach dla kotów, jednak powinna być większa i bardziej przestronna. Dobrym pomysłem jest zamontowanie tam miejsc do wspinania się, dodanie kamieni, gałęzi, wybudowanie oczka wodnego. Należy pamiętać, że karakale są bardzo skocznymi i szybkimi kotami. W biegu osiągają wyjątkowe w świecie kotów prędkości – nawet do 80 km/h. Mają potrzebę wybiegania się i skakania na duże wysokości. Warto od czasu do czasu podawać kotu posiłek na wysokości, np. podczepiając mięso na lince, tak aby karakal musiał do niego doskoczyć w czasie polowania. Karakale w naturze stosują specjalne taktyki polowań, wymyślają na bieżąco najlepsze i najskuteczniejsze rozwiązanie. Tę inteligencję należy odpowiednio zaspokoić, aby kot nie znalazł sobie innego sposobu, niekoniecznie korzystnego dla opiekuna.

Karakal potrzebuje dużo stymulacji i aktywności, konieczne będą wytrzymałe zabawki, drapaki, gryzaki np. w postaci naturalnych. Karakala można przyzwyczaić do spacerów na smyczy, aczkolwiek wymogiem są tutaj dobrze dopasowane i mocne szelki.

Karakal żyje nawet do 20 lat, jest więc to decyzja na długie lata życia. W trakcie których zapewne konieczne będzie rezygnowanie ze swoich chęci na rzecz potrzeb zaopiekowanego karakala. Karakal nie sprawdzi się do domu z dziećmi czy innymi zwierzętami. Powinien być utrzymywany jako jedyny zwierzak w domu.

Żywienie karakala

Karakale są typowymi drapieżnikami, potrzebują zakończenia ciągu łowieckiego. Za sprawą wysokiej inteligencji mają bardzo rozbudowane techniki polowań i działają bardzo precyzyjnie. Karakale żywią się zazwyczaj świeżo upolowaną zwierzyną. Głównym źródłem składników odżywczych jest dla nich mięso mięśniowe i podroby ssaków. Najczęściej wybierają młode antylopy oraz inne roślinożerne zwierzęta, ptaki, gryzonie, a nawet małpy. Lubią również ryby, jednak ze względu na wyższą trudność ich złapania, rzadziej wybierają je jako główny posiłek.

Karakale jako urozmaicenie w diecie wybierają owoce.

Karakal stepowy - cena

Karakal z hodowli kosztuje około 20 – 25 000 euro. W Polsce dostępne są ogłoszenia z oferowaniem sprowadzenia zwierzęcia, karakal kosztuje wtedy około 15 – 20 000 zł.

Do kosztów samego karakala należy doliczyć ogromne koszty przystosowania domu do potrzeb tego drapieżnika. Woliera, zabezpieczenie domowych sprzętów, drapaki – to tylko część z wydatków. Dużym kosztem będzie również żywienie karakala. Średnie miesięczne koszty utrzymania karakala mogą wynieść nawet 1000 – 1500 zł.

Karakale – hodowla w Polsce

Hodowli karakali w Polsce nie ma wiele. Jest to z pewnością ryzykowne i bardzo odpowiedzialne zajęcie. Hodowca karakali musi posiadać odpowiednie zezwolenia, zapewnić odpowiednie warunki środowiskowe oraz żywieniowe tym zwierzętom. Najwięcej hodowli jest w USA, wiele znajduje się również w Rosji. W Polsce najczęściej oferowane są okazy karakali jedynie sprowadzane z zagranicy.

Hodowca powinien posiadać ważny dokument CITES, zobligowany jest również do rejestrowania nabycia oraz śmierci zwierzęcia.



Karolina Łuszczyk

Zdjęcia: Canva.com