Szpic miniaturowy (Pomeranian) - charakterystyka, pielęgnacja, zdrowie (Encyklopedia psów)

Historia rasy Szpic miniaturowy Pomeranian

Pomeranian wraz z dziewięcioma innymi rasami szpiców należy do grupy V FCI - szpice i psy w typie pierwotnym.

Szpice miniaturowe należą do psów pierwotnych, podobnie jak np. psy faraona. Te pocieszne, puchate i wiecznie uśmiechnięte psy służyły niegdyś jako szczekliwe stróże. Mimo niewielkich rozmiarów ciała, mają one bardzo waleczną duszę i wielkie serce.

Szpice są najstarszą rasą psów Europy Środkowej. Wyróżnia się 5 rodzajów szpiców - szpic miniaturowy, szpic mały, szpic średni oraz szpic duży. Szpic miniaturowy jest z nich najmniejszy. Wywodzi się on w prostej linii od szpica torfowego z epoki kamiennej oraz późniejszych szpiców z epoki palowej. Istnieją również głosy jakoby szpice wywodziły się od psów północnych, mocno owłosionych, sprowadzonych z Holandii i Niemiec przez Wikingów.

Psy te masowo występowały na Pomorzu, w Saksonii czy Holandii. M.in. na Pomorzu rozpoczęła się ich hodowla, stąd ich druga nazwa – Pomeranian. Od przełomu XVI i XVII wieku szpice miniaturowe zaczęły być psami typowo do towarzystwa. W Polsce popularne były przed II Wojną Światową, po niej ich liczebność drastycznie zmalała, jak i zainteresowanie nimi.

Szpic miniaturowy - wzrost i waga. Wzorzec pomeraniana

Według wzorca masa ciała dorosłego szpica miniaturowego nie powinna przekraczać 3 kg, a wysokość w kłębie powinna mieścić się między 18 – 22 cm. W przypadku szpiców nie występuje dymorfizm płciowy – samce i samice nie różnią się znacząco wyglądem.

Sylwetka szpica wpisana jest w kwadrat. Krótki tułów osadzony jest na prostych i równolegle ustawionych kończynach. Średniej wielkości, klinowata głowa jest o nieco lisim wyglądzie, z wydłużoną kufą. Psy te wysoko, dumnie noszą głowę. Oczy ciemnej barwy. Uszy są wyraźnie trójkątne, stojące, blisko siebie osadzone. Szyja jest średniej długości, z bardzo bogatą, ozdobną kryzą. Ogon jest  wizytówką, zarzucony na grzbiet, wysoko osadzony.

Okrywa włosowa szpica niemieckiego miniaturowego jest bardzo gęsta, dwuwarstwowa. Nie może być rozdzielona, ani z widocznym przedziałkiem. Na głowie, uszach i łapach sierść jest bardziej przylegająca i krótsza niż na pozostałych częściach ciała. Włos nie może być kędzierzawy, ani falisty. Dozwolony jest każdy kolor sierści. Wymogiem jest jednolite umaszczenie szpica miniaturowego, o nasyconym i wyrazistym kolorze. Zarówno podszerstek jak i włos okrywowy mają taką samą barwę.

Szpic miniaturowy - sierść czy włosy? Pielęgnacja pomeraniana

Pamiętajmy, że sierść składa się z włosów. U szpica miniaturowego niemieckiego występują włosy okrywowe i puchowe, które tworzą sierść dwuwarstwową. Pomeranian pod względem pielęgnacji okrywy włosowej jest psem wymagającym. Jego dwuwarstwowa szata złożona jest z dużej ilości miękkiego, wręcz wełnistego podszerstka oraz z długich i szorstkich, gęstych włosów okrywowych. Zaleca się codzienne czesanie grzebieniem metalowym o wąskich ząbkach lub szczotką typu zgrzebło i pudlówką. Sprzętem należy delikatnie dotrzeć w głąb sierści, tak aby rozczesać włos tuż przy skórze. W celu utrzymania sierści w dobrej kondycji, a także zminimalizowania wypadania włosów, należy psa regularnie trymować, czyli usuwać obumarłą sierść. Kąpiele powinny odbywać się mniej więcej raz na miesiąc, przy czym należy psa dokładnie wyczesać przed i po myciu, a następnie wysuszyć. Szampon dla szpica powinien być na zwiększenie objętości oraz ułatwiający rozczesywanie. Wszystkie szpice nie nadają się do golenia, ani zbytniego przycinania włosów. Zabiegi takie mogą przyczynić się do chorób skóry, a dodatkowo powodują złe odrastanie sierści. Włos po goleniu odrasta jak wata, nie do ujarzmienia, czasami psu odrastają tylko kępki włosów, w sposób bardzo nierówny. Z tego też względu aktualna moda na pomeranian boo jest dosyć niezbezpieczna. Włos szpica nie nadaje się do takiej fryzury - raz zrobiona będzie musiała być kontynuowana, w przeciwnym razie sierść będzie źle rosła, a jej rozczesanie będzie męką dla obu stron.

Sierść szpica bardzo łatwo zbiera wszystkie liście, gałązki, trawę podczas spacerów. Po każdej wyprawie należy dokładnie oczyścić psa i wyczesać paprochy. Co najmniej dwa razy w roku pomeranian przechodzi linienie, podczas którego jego sierść można znaleźć wszędzie, w ogromnych ilościach. Suczki gubią sierść częściej i mocniej, najbardziej po cieczkach lub porodzie. Wtedy należy uzbroić się w dobrą szczotkę i dużo cierpliwości. Regularnie dbanie o tak piękną sierść pomeraniana, pozwoli na zachowanie jej w dobrej kondycji, gęstą i lśniącą.

Pomeranian - choroby i długość życia

Ile żyje szpic miniaturowy? Średnia długość życia pomeraniana wynosi między 12 a 16 lat.

Dzięki dwuwarstwowej okrywie włosowej szpice są odporne na warunki atmosferyczne. Dobrze znoszą wysokie oraz niższe temperatury. Nie nadają się jednak na psy podwórkowe, w lato powinny mieć zapewniony cień, a w zimie należy chronić ich opuszki łap.

Szpice niemieckie miniaturowe mają predyspozycje do paru chorób, głównie skóry i serca. Z genetycznie uwarunkowanych chorób skóry jako główną należy wymienić alopecia X (łysienie X), które to powoduje nagłą utratę sierści na kończynach, tułowiu i ogonie psa. Choroba ta jest mało zbadana i nie ma jeszcze wytyczonego planu jej leczenia. Symptomem mogącym wskazywać na obciążenie chorobą jest brak zmiany okrywy włosowej ze szczenięcej na dorosłą (co następuje zwykle w wieku 4-5 miesięcy). Inną chorobą skóry dotykającą szpice jest kruchość skóry oraz dermatozy na tle hormonalnym. Wadą wrodzoną serca często spotykaną u pomeraniana jest przetrwały przewód Botala, która powoduje przeciążenie układu krwionośnego i w rezultacie niedotlenienie całego organizmu.

Pozostałymi chorobami często spotykanymi u szpiców niemieckich miniaturowych są zwichnięcia i wypadnięcia rzepki, zapadnięcie tchawicy, cukrzyca, wnętrostwo i nadczynność przytarczyc.

Szpic miniaturowy - cena

Hodowle szpica miniaturowego stały się bardzo popularne w Polsce. Cena pomeraian jest bardzo wysoka i zależna od osiągnięć rodziców szczeniaka. Szpic miniaturowy kosztuje od 7500 zł do nawet 10 000 zł! Przed wyborem hodowli dokładnie ją sprawdź, aby nie wziąć psa z niepewnych źródeł, obarczonego wadami genetycznymi.

Szpic miniaturowy - charakter

Pomeranian niesamowicie przywiązuje się do opiekunów, największą więź nawiązuje z pierwszą, wybraną osobą. Są to psy bardzo oddane, potrzebujące dużo czułości. Lubią być w centrum uwagi i często się jej domagają. Brak rozbudowanego instynktu łowieckiego sprawia, że pomeranian dobrze dogaduje się z kotami, psami czy innymi gatunkami zwierząt. Lubi towarzystwo ludzi w każdym wieku, jednak ze względu na swoje małe rozmiary należy uważać podczas zabaw, szczególnie z dziećmi. Dzieci oraz osoby starsze niechcący mogą zrobić krzywdę małym psom, przygnieść je lub użyć za dużo siły.

Szpice są psami bardzo czujnymi i nieufnymi w stosunku do obcych. Na każdy szmer i niepewną sytuację zareagują donośnym szczekaniem. Mimo że pomeranian dobrze odnajduje się w niewielkich mieszkaniach w miastach, to posiada on spore dawki energii. Niewybawiony, z niespełnionymi potrzebami behawioralnymi, na spacerach będzie szarpał i ciągnął w stronę każdego ciekawego obiektu. Ze względu na to, że psy te uwielbiają zabawę oraz pracę z opiekunem i współpracę to świetnie nadają się  do sportów, np. agility. Spełniają się w roli stróży i tępicieli małych gryzoni czy owadów. Szpice łatwo się uczą, ale potrzebują konsekwentnej nauki, ponieważ jako psy pierwotne posiadają sporą dawkę niezależności. Są to psy towarzyskie, wesołe i żywiołowe.

Zobacz również: Pies w bloku - co trzeba wiedzieć?

Ciekawostki o szpicach miniaturowych:

• Miłośnikami szpiców miniaturowych była królowa Wiktoria oraz ostatni król Wirtembergii – Wilhelm II
  
  
• Najbardziej znanym szpicem miniaturowym był nieżyjący już Boo, którego konto w serwisach społecznościowych obserwowało blisko 17 mln ludzi
  
  
• Sierść pomeraniana zaleca się podcinać degażówkami, nie zwykłymi nożyczkami
  
  
• Jednym z psów, które przeżyły zatonięcie Titanica był szpic miniaturowy
  
  
• Sprawdź imiona dla szpica miniaturowego

Karolina Łuszczyk