Choroba sieroca u kota - jak objawia się zbyt wczesne oddzielenie kociąt od matki?

Choroba sieroca u kotów dotyka kociaki, które zostały za szybko rozdzielone z matką. Brak kontaktu z matką i rodzeństwem w kluczowym okresie socjalizacji może prowadzić do szeregu problemów zdrowotnych i behawioralnych, które mogą utrudniać życie kota i jego właściciela.

Choroba sieroca u kota

Choroba sieroca u kota jest stanem psychicznym i behawioralnym wynikającym z braku odpowiedniej opieki matczynej we wczesnym okresie życia kociąt. Najczęściej dotyka ona kocięta, które zostały osierocone, oddzielone od matki zbyt wcześnie lub doświadczyły niewłaściwej opieki ze strony matki. Skutki tej choroby mogą być długotrwałe i wpływać na zdrowie oraz zachowanie kota w późniejszym życiu.

Przyczyny choroby sierocej u kotów

Główną przyczyną choroby sieroca jest brak odpowiedniego kontaktu z matką i rodzeństwem w kluczowym okresie socjalizacji, który trwa od narodzin do około 12-14 tygodnia życia. W tym czasie kocięta uczą się podstawowych umiejętności społecznych, zachowań oraz budują więź emocjonalną. Brak tej stymulacji może prowadzić do różnorodnych problemów behawioralnych. Często kotki, które są bezdomne, muszą szybciej odejść od matki lub zostają do tego zmuszone. Niektóre kocie matki nie mają silnego instynktu macierzyńskiego, są chore lub nie mogą zajmować się odpowiednio swoimi dziećmi. Często jednak jest to błąd ludzki – hodowcy zbyt szybko oddają kocię nowym opiekunom lub osoby zajmujące się bezdomną ciężarną kotką oddają później młode przed ukończeniem 3go miesiąca życia.

Choroba sieroca u kota – objawy

Objawy choroby sierocej u kotów mogą być różnorodne i obejmować zarówno zachowania lękowe, jak i agresywne.

U kotów z chorobą sierocą zazwyczaj występują:

• nadmierna płochliwość – kocięta mogą być nadmiernie strachliwe, unikać kontaktu z ludźmi i innymi zwierzętami
• agresja kota – mogą wykazywać agresywne zachowania w zwyczajnych sytuacjach, nie są też nauczone poprawnego kontaktu z człowiekiem. Mogą gryźć ręce, stopy czy rzucać się z pazurami na właściciela podczas zabawy. Kociaki mogą też zbyt agresywnie bawić się z innymi zwierzęcymi rezydentami
• problemy z toaletą – często mają trudności z nauką korzystania z kuwety, mogą posikiwać na łóżko czy w innych miejscach
• samookaleczanie – mogą lizać się do krwi lub gryźć swoje łapy z powodu stresu
• nadmierne miauczenie – mogą miauczeć częściej i głośniej niż inne koty, szczególnie w sytuacjach stresowych
• trudności w nauce – mogą mieć problemy z nauką podstawowych komend i adaptacją do nowych sytuacji
• odruch ssania – kociaki mogą ssać skórę właściciela, na przykład na szyi lub ręce
• zespół PICA – lizanie i spożywanie produktów do tego nieprzeznaczonych
• odruch gniecenia – większość kotów lubi gnieść miękkie powierzchnie, natomiast u kotów z chorobą sierocą występuje nadmierny odruch gniecenia. Mogą ugniatać też właściciela i może to być połączone z odruchem ssania

Jeśli podejrzewamy chorobę sierocą u kota, warto dopytać weterynarza oraz behawiorysty, co zrobić i popracować nad poczuciem bezpieczeństwa kociaka.

Choroba sieroca u kota – jak leczyć?

Choroba sieroca u kota jest poważnym stanem, który wymaga uwagi i odpowiedniego podejścia ze strony opiekuna. Leczenie choroby sieroca u kota wymaga cierpliwości i czasu. Istotne jest, aby kot czuł się bezpiecznie, respektować jego odmienne potrzeby i popracować nad poczuciem jego pewności siebie.

Kot z chorobą sierocą potrzebuje zabawy i stymulacji. Istotne jest uczenie go granic, które są u niego przesunięte ze względu na problemy behawioralne. Kot powinien bawić się codziennie łącznie co najmniej przez pół godziny. Najlepszym rozwiązaniem jest wprowadzenie rutyny do życia kota, stałych pór karmienia, zabawy i odpoczynku. Im mniej zmian w życiu kota, tym lepiej. Zabawa powinna odbywać się co najmniej 3 razy dziennie i być zawsze zakończona złapaniem ofiary – zabawki, a następnie nagrodą – przysmakiem lub posiłkiem.

W zabawie z kotem cierpiącym na chorobę sierocą bardzo ważne jest trzymanie się paru reguł:

• nigdy nie baw się z kociakiem/kotem częściami ciała (dłońmi, rękami, stopami, itp.)
• zawsze kończ zabawę przysmakiem lub podaniem karmy
• zabawki interaktywne powinny być stosowane zazwyczaj raz na dzień, pozostałe zabawy powinny być wykonywane standardowymi zabawkami
• staraj się utrzymać stałe pory zabaw
• super jeśli kot bawi się sam, ale zabawa to również zacieśnianie więzi z opiekunem, dlatego tak ważna jest wspólna zabawa

Jeśli chodzi o zabawki, to warto mieć wędkę, piłki dla kota i oczywiście drapak. Na drapaku kot będzie mógł ostrzyć pazurki oraz obserwować otoczenie. Jeśli kot atakuje ręce czy stopy lub jest zbyt agresywny, należy przerwać zabawę i pozwolić zwierzakowi na uspokojenie się. Może to wydawać się słodka zabawa, gdy jest to jeszcze kociak, natomiast może się to przerodzić w poważny problem behawioralny. Niektóre koty z chorobą sierocą mogą wyrządzić poważne szkody na skórze właściciela. Istotne jest, aby od najmłodszych lat uczyć kociaka odpowiedniego zachowania. Za grzeczną zabawę warto go nagradzać i poświęcać czas na stymulację kota.

Życie z kotem z chorobą sierocą

Warto przygotować kryjówki dla kota, na przykład tunele czy domki. Koty to naturalni obserwatorzy i łowcy, a więc stworzenie miejsca na wysokości też może pomóc kotu w uzyskaniu poczucia bezpieczeństwa. Dobrze sprawdzą się legowiska na grzejnik czy półki na ścianie. W legowiskach możemy umieścić maskotki, które kotek będzie mógł ugniatać i przytulać się do nich. Dobrym rozwiązaniem są miękkie kocyki, pod którymi kot może się schować i ugniatać. Jeśli kot się chowa pod łóżkiem lub za kanapą, nie należy go wyciągać na siłę. Warto dać mu czas i pozwolić na oswojenie się z sytuacją. Jeśli w domu znajdują się inne zwierzęta, bardzo ważna jest socjalizacja z izolacją.

Jeśli kot załatwia się poza kuwetą lub wciąż jest agresywny, dobrym rozwiązaniem jest zastosowanie feromonów do kontaktu. Kot wtedy powinien stać się łagodniejszy. W trudniejszych przypadkach konieczna może być pomoc behawiorysty zwierzęcego, który pomoże opracować plan modyfikacji zachowania. W skrajnych przypadkach weterynarz może zalecić leki przeciwlękowe lub inne środki farmakologiczne, aby pomóc w łagodzeniu objawów.

Aleksandra Drzewińska

Zdjęcia: Canva.com