Świerszcz domowy (Acheta domesticus) - najważniejsze informacje o gatunku i hodowli

Świerszcze w naturze mogą zachwycać swoimi koncertami, które słychać nawet przez szum miasta. Aktualnie świerszcze domowe częściej są cenione za swoje walory odżywcze aniżeli za donośne dźwięki. Z czego to wynika? Przede wszystkim z faktu, że świerszcz domowy stanowi świetną karmówkę dla gadów i płazów, a coraz częściej jest bazą do karm dla psów i kotów. Jest bogaty w minerały i wysokiej jakości białko, które nie uczula. Hodowla świerszczy wpisuje się w trend eko.

Jak wygląda świerszcz domowy?

Świerszcz domowy to niewielki stawonóg o jasnosłomkowym lub żółtobrązowym kolorze. Dorosły owad osiąga do 2,5 cm długości. U świerszczy występuje duży dymorfizm płciowy. Samce świerszcza domowego są niesamowicie głośne. Wydawanie tak donośnych dźwięków umożliwia im aparat strydulacyjny, który działa na zasadzie tarcia. Samice świerszcza domowego posiadają długie, czarne pokładełko wystające poza odwłok. Pokładełko służy do składania jaj w wybrane przez samice miejsce.

Świerszcze domowe posiadają na ostatnim segmencie odwłoka cerci, czyli przysadki odwłokowe, które wyglądają jak dwie szczecinki.

Gdzie występują świerszcze domowe?

Świerszcz domowy pochodzi z południowej Azji oraz północnej Afryki, jednak aktualnie uznawany jest za gatunek kosmopolityczny. Można spotkać go właściwie na całym świecie, ale głównie na terenach klimatu gorącego i umiarkowanego.

Świerszcze domowe są synantropijne, co oznacza, że przystosowały się do życia w zmienionym środowisku, dalece odbiegającym od swojego pierwotnego. W środowisku naturalnym najczęściej można je spotkać na drzewach, w jaskiniach, w mrowiskach, a także na terenach otwartych.

Świerszcze - domowa hodowla

Świerszcz domowy cechuje się wysoką wartością odżywczą, jest cenionym zwierzęciem karmowym np. dla drzewołazów, agamy brodatej czy gekonów. Jest chętnie zjadany. Prowadzenie domowej hodowli świerszczy nie stanowi większego problemu, nie wymaga dużych przestrzeni, ani dużej ilości poświęconego czasu. Wyzwaniem może być jedynie duża żywiołowość i ruchliwość owadów. Świerszcze są bardzo skoczne i zwinne. Rozwiązaniem tutaj może być schłodzenie owadów przed ich podaniem, niższa temperatura zmniejsza ich ruchliwość.

Świerszcze domowe są aktywne przez cały dzień, z tym że najbardziej po zmroku. To wtedy samce rozpoczynają najgłośniejsze koncerty, co może być uciążliwe zarówno dla hodowcy, jak i nawet sąsiadów – bowiem te koncerty są naprawdę donośne.

Świerszcze domowe są wszystkożerne. W hodowlach najczęściej podaje się im warzywa i owoce, pędy roślin, nasiona, nieżywe owady, kawałki mięsa. Szczególnie marchewki, jabłka, mniszki lekarskie. Co parę dni zaleca się podawanie karmy dla rybek lub karmy dla psów czy kotów, a to w celu dostarczenia dodatkowej porcji witamin.

Przeczytaj również: Białko z owadów i karmy z insektów – jakie mają właściwości?

Jak hodować świerszcze domowe?

Świerszcze domowe - terraria

Hodowla świerszczy domowych nie wymaga dużych terrariów, ani dużego wkładu finansowego. Zazwyczaj stosuje się plastikowe pojemniki zabezpieczone od góry drobną siatką, która uniemożliwia owadom ucieczkę. Można zastosować również pokrywki z niewielkimi otworami. Optymalna temperatura dla świerszczy to 25 – 28*C.

Wymogiem w utrzymywaniu świerszczy domowych jest zapewnienie im stałego dostępu do wody, przy jednoczesnym zabezpieczeniu przed utonięciem. Hodowcy stosują pojemniczki wyłożone gąbką zanurzoną w wodzie. Gąbeczki należy regularnie wymieniać, aby nie dopuścić do ich spleśnienia.

W celu urozmaicenia środowiska świerszczy można w ich pojemnikach ułożyć niewielkie gałązki drzew lub wydmuszki od jaj – najlepiej równomiernie spiłowane, aby świerszcze mogły do nich bez problemów wchodzić.

Świerszcze domowe – rozród

Świerszcz domowy dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 6 tygodni. Wtedy zaczyna być gotowy do rozrodu. Samica świerszcza składa jednorazowo do 200 jaj, z których po około 2 tygodniach wylęgają się larwy. W dobrych warunkach i przy dobrze prowadzonej hodowli, larwy świerszcza bardzo szybko rosną i się rozwijają.

Samicom świerszczy należy stworzyć warunki do składania jaj. W tym celu zaleca się umieszczenie do pojemnika, w którym przebywa, płaskiego pojemniczka z wilgotną warstwą torfu i piasku. To na takiej mieszance samica złoży jaja.

Inne gatunki świerszczy:

• świerszcz czerwonogłowy (kubański) – mniej ruchliwy od świerszcza domowego, jednak jest zdecydowanie twardszy i gorzej strawny
• świerszcz dwuplamy, śródziemnomorski, afrykański – czarne świerszcze, często z żółtymi plamkami na pancerzu. Świerszcze te są trudne w hodowli, głównie ze względu na występowanie wśród nich zjawiska kanibalizmu.
• świerszcz bananowy – samice są bezskrzydłe, ale niezmiernie szybkie i skoczne. Świerszcz bananowy jest stosunkowo łatwy w hodowli, ponieważ jest bardzo płodny
• świerszcz polny – ten polski świerszcz jest terytorialny i trudny w hodowli domowej

Karolina Łuszczyk

Zdjęcia: Canva.com