Dlaczego pies gryzie ogon? Poznaj przyczyny takiego zachowania

Gryzienie ogona przez psa to jedno z wielu nietypowych zachowań, jakie można zaobserwować u domowych pupili. Mogą być różne tego przyczyny: zaburzenia behawioralne, rozmaite choroby somatyczne czy inwazja pasożytów.

Pies gryzący ogon lub kręcący się w pogoni za nim to na pierwszy rzut oka dość zabawny i niewinny widok. Jednak takie zachowanie jest niepożądane i powinno się je zwalczać. Sprawdź, w jaki sposób pomóc zwierzęciu, kiedy uporczywie gryzie swój ogon.

Dlaczego pies gryzie ogon? Winowajcą mogą być pchły

Czemu pies gryzie ogon? Odpowiedź na to pytanie jest trudna, wiele bowiem niepożądanych stanów może objawiać się w ten sposób. Jedną z bardziej prozaicznych przyczyn gryzienia ogona przez psa jest inwazja pcheł. Pasożyty te zaobserwować można na całej powierzchni ciała czworonoga. Żywią się krwią, a ich ugryzieniom towarzyszy świąd. Zwierzę najmocniej odczuwa go na grzbiecie ogona i w okolicy krzyżowo-lędźwiowej kręgosłupa. Pogryzienie przez pchłę wywołać może też miejscowe reakcje skórne – zaczerwienienie, krosty, strupy.

Chcąc ulżyć sobie w nieprzyjemnym odczuciu świądu, pies gryzie się i drapie nad ogonem, co może przyczynić się do wypadania sierści i rozwoju egzemy wysiękowej lub ropnej. Walka z pchłami polega przede wszystkim na dezynfekcji otoczenia psa i unicestwieniu pasożytów bytujących na jego ciele. W tym celu stosuje się środki przepisane przez weterynarza. Dostępne są w różnej postaci (obroży, tabletek, sprayu, kropel, szamponów).

Pies gryzie ogon – zakażenie drożdżakami

Kiedy pies gryzie ogon, można podejrzewać u niego zakażenie drożdżakami z rodzaju Malassezia. Mikroorganizmy te występują na zdrowej psiej skórze, lecz w sytuacji zaburzenia bariery naskórkowej lub pracy układu odpornościowego może nastąpić ich przerost. Zakażenie może mieć charakter uogólniony (i dotyczyć całego ciała) lub miejscowy. Jednym z częstszych miejsc, gdzie się rozwija, jest grzbiet ogona. Stan ten charakteryzuje się nadmiernym łuszczeniem skóry, nadprodukcją łoju, rumieniem, swędzeniem o różnej intensywności.

W przypadku bardzo mocnego świądu pies gryzie ogon do krwi i traci przy tym sierść. Szczególnie predysponowane do zakażenia Malassezia są takie rasy jak west highland white terrier, beagle, springer spaniel, basset hound, cocker spaniel i bokser. Leczenie opiera się na farmakoterapii miejscowej, a w ciężkich przypadkach też ogólnej. Ważna jest dbałość o higienę psa i kąpanie go w specjalnych szamponach. W ich składzie powinny się znaleźć m.in. nadtlenek benzoilu, siarczek selenu, siarka i kwas salicylowy.

Pies gryzie się przy ogonie – problemy z gruczołami okołoodbytniczymi

Pies się gryzie przy ogonie w przypadku zapalenia gruczołów przyodbytniczych. To zlokalizowane wewnątrz i po obu stronach odbytu struktury odpowiedzialne za wytwarzanie wydzieliny, która służy do oznaczania swojego terenu i identyfikacji osobniczej między czworonogami. Niepokojącym stanem jest zapalenie gruczołów okołoodbytniczych. Przyczyną tego stanu może być nieprawidłowe odżywianie, otyłość, zaburzenia pracy układu pokarmowego czy osobnicze skłonności. W jego wyniku gruczoły przestają być regularnie opróżniane. Wtedy pies odczuwa duży świąd. Próbuje go zwalczyć, gryząc ogon, ocierając się o podłoże, wylizując okolicę odbytu.

Przypadłości tej towarzyszy też bolesne opróżnianie się, zaparcia spowodowane powstrzymywaniem się zwierzęcia przed defekacją, brak apetytu, apatia. W zaawansowanym stadium choroby dochodzi do utworzenia się przetoki. Pies gryzący się koło ogona z powodu zapalenia gruczołów okołoodbytniczych leczony jest odpowiednimi środkami farmakologicznymi, wymaga ich oczyszczania, a niekiedy nawet zabiegu chirurgicznego.

Pies gryzie swój ogon – zapalenie tarczki ogonowej

Gryzienie ogona przez psa może być spowodowane zapaleniem tarczki ogona. Tzw. gruczoł ogonowy zlokalizowany jest na ⅓ długości mierzonej od nasady i wierzchniej strony ogona. Znajduje się tam skupisko gruczołów zapachowych i łojowych. Na skutek zawyżonego poziomu hormonów płciowych dochodzi do rozrostu tej struktury. Zapalenie tarczki ogonowej najczęściej stwierdzane jest u niekastrowanych psów lub suk z zaburzoną pracą jajników.

Choroba objawia się suchą i łuszczącą się skórą, obrzękiem, zaczerwienieniem i wypryskami w okolicach gruczołu, łojotokiem i łysieniem w okolicach narządów rodnych oraz uporczywym swędzeniem ogona. Leczenie opiera się na podawaniu preparatów o działaniu przeciwłojotokowym, przeciwzapalnym i przeciwbakteryjnym. Należy dbać o higienę zwierzęcia i kąpać go w szamponach zmniejszających wydzielanie łoju. W ciężkich przypadkach konieczne jest usunięcie gruczołu.

Gryzienie ogona przez psa z nudy

Zdarzają się przypadki, że pies gryzie ogon z nudy. Pies to z reguły zwierzę bardzo towarzyskie i aktywne. Ceni sobie czas spędzony z domownikami. W sytuacji, gdy pozostawiany jest sam na długie godziny w domu, a opiekunowie nie zapewniają mu wystarczającej dawki aktywności i stymulacji umysłowej, istnieje ryzyko pojawienia się takich destruktywnych zachowań jak gryzienie ogona. Podejmując decyzję o zakupie psa, należy dobrze rozważyć, czy będzie się w stanie poświęcić mu wystarczająco dużo uwagi.

Codzienna aktywność jest konieczna. Ważne, aby była dostosowana do potrzeb i możliwości zwierzęcia. A na czas spędzony samotnie trzeba zapewnić psu odpowiednie sposoby urozmaicenia nudy. Doskonale sprawdzą się zabawki interaktywne i gryzaki. Pies nie będzie zmuszony wówczas, by dostarczać sobie endorfin, stymulując skórę gryzieniem.

Zobacz ofertę zabawek interaktywnych dla psa

Pies gryzie ogon – zachowania obsesyjno-kompulsywne

Gdy pies gryzie ogon, należy też wziąć pod uwagę możliwość występowania u niego zachowań obsesyjno-kompulsywnych. Niestety czworonogi także mogą zmagać się z różnego rodzaju obsesjami i natręctwami. Przyczyn ich pojawienie się jest wiele, w tym m.in. stres, lęk, zła socjalizacja, zaburzenia genetyczne.

Zwalczanie zachowań obsesyjno-kompulsywnych u psa polega na ograniczeniu ekspozycji na stres, budowaniu pewności siebie, zapewnianiu psu aktywności, urozmaiceniu codzienności, wprowadzeniu zdrowej diety i podaniu leków. Pomocy szuka się nie tylko u weterynarza, ale i psiego behawiorysty.

Olga Dąbska