Nagi pies peruwiański (Perro sin pelo del Peru) - encyklopedia ras psów

Nagi pies peruwiański to żywiołowy i bardzo czuły pies. Delikatność skóry, która pozbawiona jest włosa, łączy się z kruchością i łagodnością jego psychiki. Ten pierwotny pies ma bardzo długą historię, pełną magii i wierzeń w nadprzyrodzone moce psa, dzięki którym przetrwał najgorszy okres wojen i podbojów na swoich rodzimych terenach.

Dla fanów łysych psów, nagi pies peruwiański może okazać się ideałem i to nawet mimo niepełnego uzębienia! Tak, dla nagiego peruwiańskiego to cecha osobnicza, ale nie sprawiająca kłopotów, a nawet dodająca uroku. Przeszkodą w posiadaniu tego psa często jest niska dostępność w krajach europejskich, spowodowana małą popularnością rasy.

Historia nagich psów peruwiańskich

Nagi pies peruwiański to rasa o bogatej historii, mocno zakorzenionej w kulturze. Rasa bardzo stara, która znana była już w epoce przed Inkami, czyli od 300 r. p.n.e., na co wskazują wykopaliska archeologiczne. Kolebką rasy było i jest Peru, gdzie psy były bardzo cenione i traktowane z szacunkiem, wręcz czcią. Nagi pies peruwiański uznawany był za święte zwierzę, wierzono, że potrafi leczyć, odstraszać złe duchy i przyciągać dobro. Z tego też względu psy były utrzymywane w całkowitej czystości rasy i raczej przekazywane z pokolenia na pokolenie, nieproszone osoby nie mogły zdobyć okazów, zwłaszcza tych wybitnych. Wprowadzono wtedy także zakaz spożywania psiego mięsa.

Nagie psy peruwiańskie w rodzimych stronach znane są pod jeszcze innymi nazwami – peruvian inca orchid lub inca orchid moonflower dog. Nawiązanie do orchidei oraz księżyca również ma powiązanie z czcią oddawaną psom. Rasa ta była chroniona przed promieniami słonecznymi, aby ich wrażliwa skóra nie została uszkodzona. Nagie psy w dzień były trzymane w domostwach – w zacienionych pomieszczeniach, w których pełno było orchidei. Mówiono, że psy aż nasiąkały zapachem kwiatów. Wypuszczane z pokoi były dopiero po zmierzchu, mogły wtedy wolno biegać po ogromnych, przydomowych terenach tamtejszej ludności. Towarzyszyły im promienie księżyca, oświetlające ich smukłe i eleganckie sylwetki.

W 1532 roku, czyli w czasie podboju Peru przez Hiszpanów, najeźdźcy odkryli te łyse psy na polach orchidei. Nie oszczędzili jednak psów i w tamtym okresie rasa została mocno zdziesiątkowana.

Związek Kynologiczny FCI uznał rasę w 1985 roku. Także mimo tego, że rasa jest niezwykle rasa, to oficjalnie została uznana stosunkowo niedawno. Aktualnie należy do grupy V szpiców i psów w typie pierwotnym oraz do sekcji 6 psów ras pierwotnych.

Jak wygląda nagi pies peruwiański?

Są to w pełni łyse psy. Ich sylwetka wpisana jest w kwadrat, są właściwie tej samej długości co i wysokości. Pies wygląda elegancko i harmonijnie. Delikatnie wygięty grzbiet i mocno podkasany brzuch przywodzą na myśl ciało chartów. Jednak nagi pies peruwiański nie ma wystających żeber, ani kręgosłupa, jest smukły, ale i silny. Nogi mocne, umięśnione, ale szczupłe. Ogon bardzo długi, cienki.

Nagi pies peruwiański występuje w 3 rodzajach wielkości:

nagi pies peruwiański miniaturowy o masie ciała od 4 do 8 kg przy 25 – 40 cm wysokości

nagi pies peruwiański średni o masie ciała od 8 do 12 kg przy 40 – 50 cm wysokości

nagi pies peruwiański duży o masie ciała od 12 do 25 kg przy 50 – 65 cm wysokości

Dużym zainteresowaniem cieszy się miniaturowy pies peruwiański, szczególnie w miastach.

Nagie psy peruwiańskie, niezależnie od rodzaju wielkości, charakteryzują się zawsze niepełnym uzębieniem. Jest to cecha rasy i nie jest związana z wadami danego osobnika, nie przysparza to psom trudności z jedzeniem i można podawać standardową karmę dla psa.

Głowa nagiego psa peruwiańskiego jest proporcjonalna do sylwetki. Szyja gruba i długa. Stop obecny, ale średnio zaznaczony. Oczy średniej wielkości, migdałowate, powinny być ciemne lub całkiem czarne. Uszy średniej wielkości, zwężające się ku końcowi, ich ułożenie zależne jest od nastroju psa – podczas odpoczynku, uszy przylegają do głowy, w kierunku potylicy, w czasie pobudzenia psa uszy stoją.

Skóra i umaszczenie nagiego psa peruwiańskiego, czyli jak dbać o tego psa?

Jak to jest z tą okrywą włosową nagiego psa peruwiańskiego? Oficjalnie przyjmuje się, że psy te rasy są całkowicie bez sierści, takie osobniki są też najwyżej oceniane na wystawach i osiągają najlepszy mioty w hodowlach. Jednak nagi pies peruwiański może posiadać szczątkowe włosy na głowie, kończynach lub ogonie i nie jest to wykluczające danego osobnika. Co więcej, dla zachowania zdrowotności rasy, konieczne jest łączenie osobników łysych z owłosionymi co pewien miot.

Umaszczenie psa tej rasy definiuje się poprzez kolor jego skóry. Dozwolone są nagie peruwiańskie czarne, brązowe, szare. Psy mogą występować w umaszczeniu jednolitym lub z plamkami.

Sama skóra nagiego peruwiańskiego nie posiada wiele zmarszczek, jest elastyczna i gładka w dotyku. Wymaga jednak odpowiedniej ochrony i pielęgnacji, a sam pies nie może być wystawiany na zbyt długie działanie promieni słonecznych, czyli na promieniowanie UV. Grozi to poparzeniami, zmianami skórnymi, a w konsekwencji chorobami skóry, nowotworami i zbyt szybkim przegrzaniem psa. Psy tej rasy bardzo źle znoszą wilgoć i gwałtowne zmiany warunków atmosferycznych. Jeśli pies jest na nie narażony to konieczne są ubranka dla psa, w zimne miesiące również należy je stosować.

Nagi pies peruwiański – charakter

Te nagie psy są bardzo przyjaznymi i wiernymi kompanami! Najczęściej wybierają na swojego opiekuna jedną osobę i są w nią wpatrzone ponad wszystko. Nagie psy peruwiańskie swoim sympatycznym, ale i wesołym charakterem potrafią zdobyć serca niejednego. Dobrze odnajdują się w rodzinach z dziećmi, lubią się bawić i z ciekawością podchodzą do wykonywanych przez dzieci czynności. W kontaktach z obcymi (również gośćmi, którzy rzadko odwiedzają rodziny) nagi pies peruwiański potrzebuje czasu na zaufanie i zapoznanie się. Jednak nie wykazuje strachu, a jedynie ostrożność i dystans. Łagodne zachęcanie do zabawy, kilka psich smakołyków, czuły głos i ten łysy pies zacznie się przekonywać. Potrzebna jest po prostu cierpliwość – i to również w czasie szkolenia nagiego peruwiańskiego!

Wychowanie i szkolenie nagiego psa peruwiańskiego

Pies tej rasy jest bystry i czujny, ale ze względu na swoje pierwotne pochodzenie, bywa nieokrzesany. Trening powinien opierać się na częstych, ale krótkich sesjach, regularnie powtarzanych. Nagi pies peruwiański jest wrażliwym i delikatnym psem – fizycznie i psychicznie. Bardzo źle znosi krzyki, nakazywanie i wszystkie inne awersyjne metody wychowawcze, które mogą spowodować zamknięcie się w sobie, a nawet depresję psa. Ta łagodna rasa z chęcią będzie się uczyła i towarzyszyła swojemu opiekunowi, ale trzeba odpowiednio i spokojnie do niego podchodzić. Nagi pies peruwiański z natury jest niezaczepny w stosunku do innych, unika konfrontacji i nie sprawia większych kłopotów. Należy jednak pracować nad jego pewnością siebie, aby nie dopuścić do nadmiernej lękliwości. Konieczna jest wczesna socjalizacja psa ze wszystkimi sytuacjami i zdarzeniami życiowymi, trzeba stosować również prewencję dla lęku separacyjnego.

Nagi pies peruwiański – cena

Psy tej rasy nie są jeszcze popularne ani w Polsce, ani w Europie. Hodowli nagiego psa peruwiańskiego najlepiej szukać na oficjalnej stronie FCI, gdzie podane są wykazy zrzeszonych hodowli. Decydując się na tę czułą i sympatyczną rasę, być może będzie konieczność wycieczki poza granice kraju, aby zakupić szczeniaka.

Koszt szczeniaka nagiego psa peruwiańskiego to ok. 5000 zł lub ok. 1000 euro. Należy doliczyć koszty wyprawki dla szczeniaka (ok. 1000 zł) oraz ewentualnej podróży w miejsce hodowli. Droższe są osobniki miniaturowego nagiego psa peruwiańskiego – głównie ze względu na większy popyt.

Jeśli jesteś fanem łysych psów, warto rozważyć psy ras podobnych do nagich psów peruwiańskich – grzywacza chińskiego lub nagiego psa meksykańskiego.

Nagi pies peruwiański - zdjęcia

Karolina Łuszczyk

Zdjęcia: Canva.com