Encyklopedia kotów: Korat (Si Sawat) – charakter, pielęgnacja, zdrowie

Koty szczęścia, jak są nazywane w szerokich kręgach miłośników zwierząt, zasłużyły na to miano nie tylko charakterem, ale i samą budową ciała. Nie sposób nie zauważyć kształtu serca w aż 4 miejscach. Ta stara rasa kotów skrywa w sobie wiele sekretów, które dzięki długoletnim poszukiwaniom i badaniom wyszły na jaw również poza Tajlandię, skąd pochodzą koty korat.

Korat kot - historia

Koty te pochodzą z Syjamu, czyli dzisiejszych terenów Tajlandii. Rasa jest bardzo stara, jednak jej wygląd i cechy charakteru nie uległy zmianie przez tysiąclecia. Niegdyś koty korat były kotami najzamożniejszych i władców w swojej ojczyźnie, nieosiągalne dla „zwykłych obywateli”. Często dawane jako prezent poślubny lub przekazywane z pokolenia na pokolenie. W Tajlandii znane jako Si Sawat, przynoszący szczęście.

Wzmianki o kotach korat można spotkać w „Starej Księdze poezji o kotach” datowanej na okres 1350-1767, a także na manuskryptach. Wszystko to dostępne jest w Bibliotece Narodowej (oryginał) i Muzeum Narodowym (kopia) w Bangkoku. Kolebką koratów prawdopodobnie jest prowincja Nakhon Ratchasima (Khorat). Przypuszcza się, że szero-niebieski kolor okrywy włosowej koratów jest przystosowaniem ewolucyjnym do otoczenia, bowiem region Khorat słynie z potężnych skał granitowych.

Pierwsze koraty przybyły do Wielkiej Brytanii w 1972 roku, a do USA w 1959, jednak nie zdobyły serc ludności. Uważane były za podróbki kotów rosyjskich niebieskich, które to święciły triumfy na wystawach. Lata starań i prac hodowczyń – Jean Johnson, Gail Lankenau Woodward i Daphne Negus – doprowadziły do wzrostu zainteresowania rasą i tak w 1965 roku powstało pierwsze Stowarzyszenie Miłośników Koratów. Jeszcze w tym samym roku opracowano wzorzec rasy i został on zaakceptowany przez Federacje Felinologiczne w Kanadzie i USA.

Koratów nie można krzyżować z innymi rasami. Można je spotkać na całym świecie, jednak są bardzo rzadko spotykane. Nieliczne nawet w swoim ojczystym kraju.
W Polsce występowanie tych kotów jest bardzo rzadkie, a rasa mało znana. Często mylone są z kotem rosyjskim niebieskim, z którym to nie są w ogóle spokrewnione.

Sylwetka kota korat

Korat jest kotem raczej niewielkiej, ale mocnej i zwartej postury. Zaliczany do ras półorientalnych, średnich, jednak masywność korata czuć dopiero po wzięciu na ręce. Koty te mają szeroką klatkę piersiową. Przednie kończyny są delikatnie krótsze od tylnych. Ogon korata jest średniej długości, u nasady szeroki i zwężający się do okrągłego końca. Koraty mają predyspozycje do zakrzywiania się końca ogona, co jest uznawane za wadę w Związkach Felinologicznych i na wystawach kotów.
Głowa kota jest stosunkowo mała, osadzona na krótkiej szyi. Uszy duże, nos prosty i „lwi”. Oczy korata są bardzo duże, płasko osadzone, szeroko rozstawione. Kształtu orientalnego, otwarte wyglądają na okrągłe. Kolor oczu zielony, przy czym ostateczny kształtuje się do 2 lub nawet 4 roku życia, a do tego czasu może być bursztynowy, żółty lub jasnozielony.

Na ciele korata zauważyć można 4 serca. Pierwsze z nich i zarazem najbardziej charakterystyczne dla rasy wymalowane jest na pysku kota przez duże, proste i wysoko osadzone uszy wraz z mocną żuchwą i wyraźnymi policzkami. Drugie to kształt nosa, a dokładniej ciemnej trufli nosowej. Kolejne tworzą włosy na klatce piersiowej, które rosną w innym kierunku niż pozostałe. Czwarty miłosny symbol dostrzeże się patrząc na głowę korata z góry.

Charakterystyczna dla rasy jest ich okrywa włosowa. Dopuszczalne jest tylko umaszczenie jednolicie srebrzystoniebieskie, bez żadnych znaczeń czy rysunków. Włos korata przechodzi z barwy niebieskiej u podstawy, przez ciemny niebieski i do srebrnej końcówki. Owy srebrzysty koniec odpowiada za efekt „glitter”.

Pielęgnacja i zdrowie korata

Kot korat ma pojedynczą, krótką i płaską sierść. Przy odpowiednim żywieniu, rasie tej właściwie nie wypadają włosy i nie przechodzi procesu linienia. Futro jest mocne i lśniące, nie potrzebuje intensywnych zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy raz na tydzień przeczesać kota gładką szczotką. Koraty jednak bardzo lubią i kontakt z opiekunem i kiedy są w centrum zainteresowania, same więc chętnie dopominają się o czesanie i ochoczo się nastawiają.

Rasa ta cieszy się na ogół dobrym zdrowiem, a średnia długość życia wynosi do 16 lat.
Warto od małego uczyć korata mycia zębów i robić to regularnie, gdyż ma on tendencję do szybkiego odkładania się kamienia nazębnego. Co do diety, kot korat nie jest wybredny, ale też nie należy do łakomczuchów. Zadowolą się karmami mięsnymi, jednak preferują mokre posiłki. Dobrze wypróbować jakie smaki najlepiej mu odpowiadają i stale dbać o nawodnienie kota – koraty niechętnie piją ze stojących misek, co jest przyczyną chorób układu moczowego. Przy tej rasie najlepiej zdecydować się na fontannę dla kotów.

Korat może być genetycznie obarczony chorobą prowadzącą do uszkodzenia układu nerwowego, tzw. gangliozydoza. Na szczęście są możliwe badania w tym kierunku, a osobniki podatne są wykluczane z hodowli. Dlatego tak istotne jest wybranie kotów z legalnych hodowli zrzeszonych w Związkach Felinologicznych. Hodowle kotów korat w Polsce są mało znane i jest ich zaledwie kilka. Wiąże się z tym stosunkowo wysoka cena kocięta korat, która może sięgać 4000 zł.
Po ukończeniu przez kota 1 roku życia konieczne jest wykonywanie co roku badań krwi – morfologii i biochemii.

Zobacz zabawki interaktywne dla kotów

Korat - charakter

Rasa ta jest niezwykle uczuciowa, lojalna i empatyczna. Korat bardzo przywiązuje się do swojej rodziny i cieszy się z każdej wspólnej interakcji. Rozłąkę ze swoją ludzką rodziną mocno przeżywa, staje się osowiały i przygaszony. Chętnie współpracuje z opiekunem, dlatego jest świetnym kompanem do nauki sztuczek czy nowych rzeczy. W połączeniu z dużym pragnieniem eksplorowania nowych miejsc i sporej potrzeby aktywności, korat staje się idealnym kotem do spacerów na smyczy. Konieczne jest także osiatkowanie okien i balkonu decydując się na tego kota. Koraty są energiczne, dużo czasu spędzają na zabawie i domagają się jej, również poprzez głośną wokalizację. W kocim domu nie może zabraknąć wysokiego drapaka z miejscami do obserwacji i wielu zabawek. Korat może się bowiem dosyć szybko nudzić jedną formą zabawy.

Korat jest dosyć komunikatywnym kotem, jednak strachliwym. Źle znosi długotrwały hałas i natrętne zaczepki, które nieprzerwane w porę, mogą doprowadzić kota do konieczności ataku. Mimo to, koraty mogą współdzielić mieszkanie z innymi zwierzętami, szczególnie innymi kotami tej rasy. Ważne jest jednak odpowiednie ich zapoznanie, a także dopasowanie zwierząt – wiekowo i charakterologicznie. Przy dzieciach konieczna jest obserwacja osoby dorosłej i w porę zareagowanie, aby dziecko nie przekroczyło granicy kociej cierpliwości.

Ciekawostki o koratach:

• Kształt serca widoczny jest na nosie kota, pysku, głowie oraz klatce piersiowej
• Nazwa rasy prawdopodobnie została nadana przez króla Rama V (Chulalongkorn) na cześć prowincji Nakhon Ratchasima, potocznie zwanej Korat, skąd pochodzą koty
• Nazwa Si Sawat może być tłumaczona jako „kolor powodzenia” lub „ mieszanka kolorów szarego i zielonego”
• W Tajlandii koraty miały przynosić owocne plony, na co miały wskazywać ich zielone oczy łączone z młodymi roślinami, a także kolor futra kojarzony z chmurami i deszczem
• Koraty mają predyspozycje do wykrzywiania się końcówki ogona, a takie osobniki w Tajlandii były uznawane za szczęśliwy omen
• Srebrzysta sierść kształtuje się do drugiego roku życia kotów
• Młode koraty rodzą się z niebieskimi oczami, następnie ich kolor może być żółty lub jasnozielony, ostateczną barwę – głębokiej zieleni uzyskują około 2 roku życia